De afgelopen week was druk. Mijn broertje kwam zondag en sindsdien is het chaos. Maar we krijgen enorm veel gedaan met zijn vieren of meer, als de kinderen ook helpen.
We zijn begonnen met het maken van de konijnenren. We hebben fijn gaas om de trampoline heen gespannen en dat is de afgelopen vier jaar een goede oplossing gebleken; ze graven hun eigen tunnels maar ontsnappen (vreemd genoeg) niet.
Toen de konijnen waren verhuisd, hadden we een kamer in de kelder vrij om spullen als de winterbanden, ladders en autodelen op te slaan, wat eerst op de vlonder stond en me een doorn in het oog was. Staat zo armoedig hè?
Vervolgens hebben we alle afval uit de tuin gehaald. Stapels met half vergane, ooit heel dure planken. Moderne maar inmiddels verroeste zekeringkasten (?) IJzeren voorwerpen. Een vergane houten badtobbe die op de oprit lelijk stond te wezen. Drainagebuizen die niets draineerden. Plastic. Dakplaten. Koperen kandelaars, die mijn neefje nu probeert tot leven te brengen door ze uren lang te poetsen.
We zijn nog zeven keer met een volgeladen aanhanger naar de stort gereden. Het enige dat er nu nog staat, is een kapotte wasmachine die we vanmiddag wegbrengen.
Maar serieus, hoe komen mensen op het idee om alles wat ze niet meer moeten gewoon maar over de rand de afgrond in te gooien? Aso volk moet dat geweest wezen. De stort is hier vlakbij.
Verrot hout en afvalOud hout (op de achtergrond)Maar wel alle rommel weg….Vanmorgen, sneeuwAlleen de wasmachine nog
Daarna zijn we begonnen met het afgraven van de bult aarde achter het huis. We willen een terras maken aan de kant waar de zon schijnt. Vanaf dat terras kunnen we dan beginnen met het aanbrengen van de houten bekleding aan de buitenkant; het is onmogelijk om een stelling te plaatsen daar, want rotsen en een diepe kloof tussen de rotsen en het huis, waar altijd water blijft staan dat vanaf de rotsen naar beneden stroomt. Wat de luchtvochtigheid in de kelder / fundering niet echt ten goede komt.
Het is lastig op de foto te zien, maar waar het groen te zien is, rechts van de kip, is het goed een meter hoger dan waar de kruiwagen staat. Moet allemaal nog afgegraven. Jeej 🙂
De aarde is geweldig. Het is vroeger vermoedelijk een composthoop, of buitentoilet geweest. De aarde is diepzwart en zit vol met de dikste wormen. We hebben al goed een stuk of zeventig kruiwagens uitgereden over de rest van de tuin en man en broer begonnen met klaarmaken van de grond om drainage aan te leggen. (en binnenkort kan ik plantjes planten!)
In de tussentijd viel er ook nog een pak hagelachtige sneeuw. We zaten ’s ochtends in ons trui heerlijk in de zon buiten en ’s middags viel er in een half uur genoeg voor de kinderen om te kunnen sleeën en een sneeuwpop maken. Voor de neefjes en nichtje die ‘zo veel’ sneeuw niet gewend zijn, was dat geweldig. Inmiddels ligt er weer een laag, maar die is zo te horen rap aan het smelten.
Verder is het natuurlijk best druk, met 12 man die moeten eten en alles maar dat geeft niets. Ik houd het simpel: curry’s met rijst, enorme pannen pasta met tomatensaus en sushi (wat wat minder eenvoudig was maar wel erg lekker 🙂 )
Als het me te veel wordt (de kinderen van mijn broer zijn wat drukker dan de onze) ga ik een blokje blok om of zet ik mijn koptelefoon op. Het is vooral gezellig. Man en broer kunnen het ook enorm goed vinden. Mijn broertje was 12 toen man en ik verkering kregen en vanaf zijn zeventiende tot hij zelf verkering kreeg, was hij bijna elk weekend bij ons. Top Gear kijken, pizza eten, auto sleutelen en tot diep in de nacht bier drinken, gamen en de slappe lach hebben.
We gaan nu allemaal op beschaafde tijden naar bed maar het blijft gezellig 🙂
Ja. Ik ga maar eens wat kinderen wakker maken om naar school te sturen.
Een van mijn favoriete quotes is ‘simplicity carried out to extremes, becomes elegance’. Ja, het is veel gemakkelijker om elegant te zijn wanneer je niet wordt omgeven door stapels meuk, je tas niet vol zit met oude kauwgompakjes en lege batterijen en je tijd in je agenda hebt om tot jezelf te komen.
De klassieke, ingetogen eenvoud van Audrey Hepburn versus de onbetaalbare overdaad Jennifer Lopez of Beyoncé.
Gelukkige, succesvolle vrouw-van-de-wereld
Een paar manieren waarop minimalisme je leven eleganter maakt…. En ik bedoel niet ‘pink omhoog en drinken uit petieterige porseleinen theekopjes’ maar een serener, kalmer, overzichtelijker leven met zo min mogelijk stress.
Je winkelt minder. Je koopt alleen wat je nodig hebt. Het is een beeld dat jaloers moet maken, de vrouw met de 15 chique tasjes van allerlei luxe boetieks in haar handen maar ik vind het vooral sneu.
Wat denken ze dat deze dingen uiteindelijk toevoegen? Moet ik jaloers worden op iemand die d’r creditcard tot het uiterste belast of die haar dagen kan vullen met het doen van nutteloze aankopen, haar eigenwaarde halend uit de merken die ze zich kan veroorloven? Ik lees liever een boek of maak een wandeling.
Je sjouwt minder. Of het nu gaat om winkelen, verhuizen of het dagelijks leven: het leven is niet bedoeld om met spullen rond te sjouwen.
Natuurlijk hebben we allemaal wel eens iets dat op een andere plek terecht moet komen of een langere boodschappenlijst, maar als je minimalistisch leeft, sjouw je minder met spullen omdat de dingen die geen echte plek verdienen in je leven, je huis verlaten of er niet eens inkomen.
Saaie, luie vrouw.
Je scrolt minder. Althans, dat hoop ik. Digitaal minimalisme is iets dat iedereen zou moeten nastreven: tijd voor je hersens om te rusten, het internet gebruiken als gereedschap in plaats van antwoord op vragen waarvan je niet wist dat je ze had, als de ultieme tijdverspiller. Je bent tevreden met je eigen leven in plaats van je te vergapen aan de levens van anderen. Als je minder scrolt blijft er tijd over gewoon eens niets te doen en je eigen gedachten te denken en te zien dat iedereen zijn leven omtrent even glamoureus is als het jouwe.
Je bent niet gierig of hebberig. Ik weet dat ik altijd genoeg heb, zo lang we de rekeningen, eten en een incidenteel paar schoenen of kledingstukken kunnen betalen. Ik hoef geen misbruik van anderen te maken om er zelf beter van te worden. Wat kunnen mensen zich laten kennen als het om geld gaat.
Je hebt ‘niets’ nodig. Er gaan weken en soms maanden voorbij dat ik alleen maar koop wat essentieel is en dat maakt me blij. Mijn grootste uitspatting is dan een zak vogelvoer: ik geniet meer van de vogels in de tuin dan van een nieuwe jas of servies of kussentjes. Het is heerlijk om niet steeds iets te hebben waarvan je denkt dat het je leven zal veraangenamen: een nieuw paar schoenen, een woondeken in je juiste trendkleur, een keukenapparaat, een nieuwe verzekering…. het is allemaal een illusie.
Je kan de dingen laten gaan als het nodig is. Wanhopig ergens aan vasthouden is nooit een fraai gezicht. Ik heb een handvol spullen die me dierbaar zijn en de rest… daar heb ik niet zo veel mee. Bijna alles is opnieuw te koop en voor de dingen die dat niet zijn: het besef dat we nu leven en dat onze tijd het meest kostbare is dat we hebben, maakt het makkelijker om afstand te nemen van dingen.
Niet begeren. Sommige mensen dromen van een bepaald type auto, een diamanten ketting of huis in een bepaalde buurt en gaan ver om datgene te verkrijgen. Het wordt een obsessie en hun leven is niet compleet voor ze het ding verworven hebben.
De oudere man in zijn beveiligde garage in een grote stad die elke dag even in zijn Maserati gaat zitten maar hem niet de garage uit durft te rijden uit angst voor krassen. De vrouw die gelooft dat de grootte van de diamant op haar verlovingsring evenredig is aan de liefde van haar verloofde voor haar.
Het leven is zo veel makkelijker en genereus als je niets begeert.
Je bent meer flexibel. Hoe minder plek je nodig hebt je meer opties je hebt. Hoe minder je met je meezeult, des te makkelijker verander je je plannen en kan je ‘go with the flow’. Des te minder raak je gefrustreerd of in paniek als de dingen niet gaan zoals je had verwacht.
De inhoud van je kasten en lades zijn netter. Een kast waar stapels uitvallen als je ze opent, zijn toch net wat minder elegant dan een kast met slechts een paar goed gebruikte, essentiële items en flink wat lege ruimte er omheen. De H&M op zaterdagmiddag versus een luxe boetiek met kwaliteitsspullen.
Je struikelt minder. Het is best aangenaam als je ’s nachts door het donker door je huis loopt en het enige waar je over struikelt, is de kat. Niet over slingerende schoenen, vergeten speelgoed of een tas met nog op te ruimen boodschappen. Je hoeft geen zakken vol zooi aan de kant te trappen als je bij de deur van de meterkast moet zijn. Op je voeten blijven staan, is meer elegant.
Je bent minder kwijt en je vergeet minder. Ik ben notoir goed in dingen kwijt maken. Een tas met meer dan 1 vakjes, is de manier om dingen nooit meer te vinden. Daarom neem ik zo min mogelijk mee. Mijn pinpas zit in mijn telefoonhoesje en die zit samen met mijn autosleutel in een klein tasje waarin niets kwijt kan raken.
Als ik thuis kom, gaat de autosleutel terug op het schaaltje op de meterkast. Oh, de keren dat ik bij een kassa stond en door mijn tas groef om mijn portemonnee te vinden die ik drie seconden daarvoor nog gezien had….
Je hoeft je niet te verlagen tot het vechten om delen van een erfenis. Je weet dat je overleden geliefde niet zit in het lampje waarbij ze altijd zaten te haken of de bloedkoralen die ze bewaarden in een kistje op hun nachtkastje en zelfs niet in hun stoffige theeservies.
Is het irritant als familieleden op die dingen duiken, zelfs nog voor de erflater het leven laat? Natuurlijk. Maar in mijn ogen is het beter om daar vanaf een afstandje naar te kijken en om te glimlachen, dan in een door hun gierigheid in gang gezette erfenisoorlog te belanden.
Je hoeft niet steeds anders te zijn. Je vindt je eigen stijl in kleding, je huis en alle dingen die je doet. Je hoeft niets meer te updaten om meer ‘van nu’ te zijn want je bent tevreden zoals je zelf hebt bedacht dat je bent. Dat je van buiten altijd min of meer hetzelfde bent, maakt je alleen maar unieker. Uiteindelijk, stijliconen (de echte, niet die barbiepoppen die de roddelkranten vullen) doen ook niet aan trends, maar kiezen altijd voor een select aantal dingen waarvan ze weten dat het bij hen past.
Je kan beleefd weigeren. Of het nu gaat om een zak met doorgeefkleding, een goodiebag, gratis samples bij de drogist, zegeltjes voor handdoeken of een messenset, een overgebleven stuk taart of wat dan ook: je weet dat je genoeg hebt aan wat je op dit moment hebt en dat meer, niets behalve onrust toevoegt in je leven. Zulke dingen kosten doorgaans alleen maar tijd en energie zonder iets op te leveren.
Je neemt niet meer dan nodig. Overconsumptie is niet gewoon niet chique.
Hauls versus een gat in je favoriete wollen trui stoppen en hem nog twee jaar met plezier dragen. Elk jaar een nieuwe auto (groter dan die van de buren!) versus een van twintig jaar oud, goed onderhouden en nog altijd betrouwbaar exemplaar. Een splinternieuw designbankstel versus een versleten maar comfortabel exemplaar waarop de kinderen wel een glaasje limonade mogen drinken. Weer een nieuw paar schoenen van de H&M, na drie oncomfortabele stappen onherstelbaar beschadigd versus drie keer verzoolde maar nog mooie Van Bommels van elf jaar oud. Decoratie van de Action die je na drie maanden weggooit wegens kaput versus een prachtig, handgemaakt item met echte betekenis. Een inloopkast vol mismatchte miskopen versus een capsule wardrobe met alleen favorieten en in twee minuten aangekleed zijn. Een weekend besteden aan het kopen en bouwen van een kastenwand versus een weekend besteden aan het wegdoen van je overbodige spullen en lege ruimte in je huis terugkrijgen.
Vijftien jaar? Bijna. Ik heb al zo lang een verlangen naar een eenvoudiger leven en minder bezittingen en hoe ouder ik word, des te minder komt het verlangen naar meer / anders / nieuw boven. Ik heb alleen meer meer behoefte aan eenvoud, stilte en meer terug naar onze natuur. De laatste keer dat ik een paar overbodige dingen kocht, retourneerde ik een deel omdat ik besefte: het doet me niets meer.
Minimalisme vs de rest
En soms botst dat met wat andere mensen willen 😀 Mijn man houdt niet van leegte. Hij woonde het liefst in een bruine kroeg. Omdat we in een ‘kunstgalerie zonder kunst’ (zijn woorden) wonen, hebben we dan wel om het leed te verzachten, een heuse biertap omdat ik na tien jaar bier bottelen, het wel welletjes vond.
Ongezellig hoor
In het verleden liet ik me dan wel overhalen om het ‘gezellig’ te maken maar uiteindelijk begonnen de dingen me altijd, na drie minuten of drie weken of drie maanden, te irriteren. Omdat ik het diep van binnen, allemaal niet meer moet. Het heeft allemaal zo weinig waarde, en vond ik het nu nog mooi… maar de meeste door mensen gemaakte dingen, vind ik niet mooi. Ja, een marmeren beeld of schilderij van een oude meester is schitterend maar ik zie toch nog steeds liever de beverdam achter ons huis, het zonlicht op de veren van de eksters of de zee bij een flinke storm.
En het is prima om een leven te leven dat anderen niet begrijpen. Ik hoef niet meer begrepen te worden. Ja, ik doe dingen anders, ik vind andere dingen belangrijk en ik hoef niet constant de validatie van de wereld om me heen. Laat me gewoon met rust 😀
Ik wil minder omdat….
Omdat ik blij word van lege ruimte. Van eenvoud. Van reizen met een handbagagekoffer voor ons twee. Van dingen gebruiken tot ze versleten zijn voor ik nieuw koop. Van een goed ding, in plaats van vijf middelmatige dingen. Van mijn ‘uniform’, mijn lievelingsoutfit die ik bijna elke dag draag. Van lege handen. Van stilte. Van een leeg huis maar een volle, wilde tuin. Van natuurlijk licht als mooiste decoratie. Van dingen niet kopen. Van bibliotheken in plaats van boekenkasten. Van lege planken in plaats van lades vol back-ups van spullen die zelf ook niet gebruikt worden. Van overzicht. Van geen beslissingen hoeven nemen over welke broek / jas / tas / oogschaduw / parfum / schoonmaakmiddel / etc. Van in nauwelijks twee uur tijd ons hele huis volledig kunnen opruimen en schoonmaken. Van de deur achter me dichttrekken zonder hem op slot te doen omdat toch niets te stelen. Van de tijd hebben om vogels te zien foerageren in de tuin en een boom vol bijen te bewonderen. Van dieren in wolken zien en luisteren naar de nacht. Van wandelen om het buiten zijn, de ervaring.
Mijn eigen ruimte
Iedereen hier heeft een eigen kamer waar ik me niet heel intensief mee bemoei. De man heeft de kelder, zijn muziek, zijn aquarium en een garage om te bouwen. De woonkamer is mijn ruimte 🙂
De belangrijke dingen
Uiteindelijk zijn er maar een paar dingen belangrijk. De natuur… en liefde. Mijn gezin, familie, een paar vrienden en onze beestjes. Als we alleen maar beseften dat we onze strijd tegen de natuur, nooit gaan winnen. Dat er geen einde is aan de hebzucht, anders dan door tevreden te worden met wat we hebben en de ware dingen in het leven gaan nastreven, in plaats van te zeggen dat familie het belangrijkste is, terwijl we 5 uur per dag met ons neus in de telefoon zitten.
Opgeven en terugkrijgen
Ik geef met plezier steeds meer op dat ik eerder nodig of leuk achtte. Alcohol, afwisseling in mijn garderobe, bepaalde make up, suiker, ergernis, online afleiding, het idee dat ik iets anders zou moeten doen dan dat ik doe, mijn stem laten horen, dat mijn huis er op een bepaalde manier uit moet zien, dat andere mensen anders zouden moeten zijn dan ze zijn, het idee dat ik mezelf moet uitleggen tegenover mensen die anders denken dan ik, dat ik socialer zou moeten zijn, dat ik iemand anders zijn manier van eten moet volgen om gezonder te worden en noem het allemaal maar op.
Innerlijke stem en intuïtie
We hebben allemaal de wijsheid met betrekking met wat goed voor ons is, in ons. Een innerlijke stem, die helaas steeds meer overschreeuwd wordt door de moderne wereld en alles en iedereen met ook een mening met wie we ons omringen.
Dat is de reden dat ik steeds minder online ben, nauwelijks nog boeken lees van mensen die me vertellen hoe het moet (van hun schoonmaakschema’s tot hun magische dieet en van om vijf uur opstaan tot alleen maar water drinken) en al helemaal geen nieuws meer kijk of lees. Wereldvreemd? Misschien, wat is daar mis mee? Het ergste zijn de mensen die ‘alles’ weten omdat ze heel de dag met hun neus in de misleidende krantenkoppen hangen.
Stilte voor de storm
Ja, de laatste minuten stilte, dat zijn het. We moeten zo langs de tandarts, daarna is iedereen weer thuis, morgen is mijn oudste jarig en gaan we naar de stad voor nieuwe schoenen voor haar en de dag daarna komt mijn broertje + 5. Ik dacht dat dat volgende week was maar blijkbaar valt driekwart van de MEIvakantie in april (uiteraard) dus het is dat mijn neefje gisteren ‘tot zondag’ zei tegen onze zoon, anders waren we zondag verrast en lichtelijk onvoorbereid op de invasie… 😀
Het was ergens halverwege de eeuwige winter van 2023 – 2024 dat ik een ongelofelijke behoefte had aan een gekleurde winterjas. Alles was grijs en grauw en de winter bleef maar geven.
Ik wilde een rode jas, een soort trenchcoat. Heel erg Schindlers List, qua esthetiek bedenk ik nu.
Normaal vertel ik mezelf dan dat ik dat echt niet nodig heb en laat ik het verder rusten maar dit keer niet.
Ik kocht het object van mijn affectie en ik voelde me er geweldig in. Kleur, in een wereld alleen bestaande uit grijs- en bruintinten. De jas maakte me echt vrolijk. Maar na een paar keer dragen, bleek ie vreselijk te gaan pillen. En na een paar keer dragen vroeg ik me af waarom ik in hemelsnaam een rode jas droeg. Ik voelde me opgelaten, te rood, te zichtbaar.
Ik stuurde een klacht naar de webwinkel en die maakten 75% van het aankoopbedrag terug op mijn rekening. Mijn dochter wilde de jas enorm graag hebben want die vond hem geweldig.
Erg trots op mijn miskoop ben ik niet, maar het maakte me wel pijnlijk duidelijk dat ik bij mezelf moet blijven en beter kan wachten tot de bui overwaait met zulke dingen.
In het boek van Karen Kingston (Weg met de Warboel, leuk boek) beschrijft ze hoe zulke aankopen te maken kunnen hebben met je chakra’s die in onbalans zijn. In haar voorbeeld gaat het geloof ik om een paarse rok.
Nee, niet om een excuus te zoeken en nee, het is verder absoluut geen zweverig boek maar: elke chakra is verbonden met een kleur en soms hebben we het gevoel een bepaalde kleur nodig te hebben om de balans te herstellen, als die om wat voor reden ook is verstoord.
De wortelchakra is verbonden met het element aarde, vandaar de kleur rood. En ja, het was net in een tijd waarin ik me uitgeput voelde door de winter, een verhuizing, de gigantische hoeveelheden werk die we hadden verzet, het constant verplaatsen van spullen terwijl we dingen aan het opknappen waren, het dagelijks leven dat ook gewoon doorgaat, een konijn dat zich niet liet vangen, het verlaten van een plek waar ik echt heel, heel graag woonde (ik houd zo van de zee), alle stress van dingen verhuizen en het getrut om niets van de huisbaas die nog bijna 4000 euro van me in deposito had en dit alles op een dikke laag ijs, door een meter sneeuw of dikke lagen slapps.
Ik voelde me gestrest, overvraagd, ontworteld en niet ‘geaard’. Ik merkte dat mijn weerstand begon te lijden onder een chronisch gebrek aan zon, niet ongezond maar ook niet optimaal eten, stress en te veel fysieke inspanning.
Enfin. In die zin heeft mijn rode jas dus blijkbaar een functie vervuld. Maar de volgende keer dat ik de onweerstaanbare behoefte heb aan iets met een gekke kleur, moet ik het maar op een andere manier oplossen. Een paarse achtergrond op mijn telefoon. Een boterham met ei en extra veel ketchup erop. Een bos rode bloemen. Een mandala kleuren in alle kleuren rood die ik in huis kan vinden.
En ook: mediteren, tuinieren, mijn omgeving leren kennen, wandelen, in de natuur zijn… precies de dingen waar ik geen tijd voor had (of nam), of die onmogelijk gemaakt werden door het weer.
Misschien was het gewoon een stomme aankoop, misschien is het chakraverhaal waar en misschien is het allebei het geval.
Maar nu al mijn chakra’s weer netjes zijn gebalanceerd en uitgelijnd (hoop ik, als ik binnenkort opeens een groene broek wil kopen weet ik waar ik eerst ten rade moet gaan) , ga ik maar eens genieten van het ophangen van de was in de zon.
Soms heb je van die dingen, die lijken zonde om weg te doen terwijl je diep van binnen weet dat ze weg doen een opluchting zal zijn.
Dat had ik met twee dingen. Eigenlijk vijf, maar een set van vier dus twee 😀
Lang oninteressant verhaal over het besluitproces
Een wollen jurk, die ik anderhalf jaar geleden kocht. Objectief gezien is ie perfect. De mouwen zijn lang genoeg. Hij is strak aan de bovenkant en loopt wijd uit aan de onderkant. Hij is kort. Warm genoeg voor een Noorse winter, maar niet heet want (verantwoorde, ook nog eens) merinowol. Zwart. Geen irritante knoopjes, roezeltjes, colletjes of andere irritante onzin.
En toch, en toch… Ik had al de zakken dichtgenaaid en afgeknipt want zakken in een jurk: ik snap het niet. Dat scheelde, maar alsnog vond ik dat ik het silhouet kreeg van een overmaatse kleuter ermee. En dat gevoel ging niet weg, hoezeer ik mezelf ook probeerde te overtuigen van het feit dat het een geweldige jurk was die ik in het verleden met veel plezier had gedragen.
En dan het volgende ‘ding’: de schapenvachten. Ik had die in het vorige huis gekocht voor op de eeuwig koude leren banken en houten stoelen, de eeuwig koude vloer met zeil en de bank buiten onder de partytent. Ze zijn cool: langharig, zwart, hebben een Old Norse vibe en waren op meerdere plekken te gebruiken 🙂
Maar toch.
We hebben een stoffen bank en eetkamerstoelen, dat scheelt zo veel in de waargenomen temperatuur. De vloer hier voelt door betere isolatie en laminaat een stuk warmer aan. Verder zijn ze niet, nergens handig. Laat ze buiten in de vochtigheid liggen en ze moeten drie dagen drogen zonder uit te drogen anders zijn het harige plankjes. Op de bank zijn ze nutteloos want de bank is van zichzelf al warm. Elders doen ze niets meer dan stof verzamelen. Een keer erop zitten en je moet ze uitkloppen met stofwolken tot gevolg.
Weg ermee.
Tijd om de dingen te laten gaan. Een voordeel van geregeld ontrommelen is dat je heel goed weet wat hoofd- en bijzaken zijn, wat nog wel een plek heeft in je leven en wat niet, welk object mag blijven welk ding zijn dagen zijn geteld.
Alleen soms is het lastig dat toe te geven. Ja, ook na jaren minimalisme. Had ik deze dingen niet gekocht om heel lang mee te kunnen doen?
Toch, zulke dingen zijn de ‘beste dingen om weg te doen. Niet dat het leuk is om eens dure dingen weg te doen maar de opluchting is zo groot, na maanden van interne dialoog met mijn oude zelf die er veel geld voor betaalde, mijn toekomstige zelf die eigenlijk ook niet weet wat ze ooit nog met de dingen in kwestie zal doen en mijn huidige zelf die er ook maar mee zat opgescheept.
Er is ongetwijfeld iemand anders blij mee.
Soms is het gewoon lastig iets te laten gaan, uit rationeel oogpunt. Want het voldoet aan alle eisen en toch heeft het geen plek meer in je leven.
Maar wat krijg je ervoor terug? Ook veel!
Niet meer dat ding in je kast zien waar je veel geld voor betaalde maar wat je niet meer draagt of gebruikt.
Niet meer dat ding aantrekken om het vervolgens met een licht schuldgevoel uit te trekken, want niet helemaal goed.
Niet meer die dingen hoeven onderhouden.
Niet meer die dingen een plek hoeven geven: vier schapenvachten zijn best volumineus en lagen me alleen maar in de weg.
De dingen zijn geen onderdeel meer van een keuze om te maken: wat trek ik aan? Zal ik de vachten op de bank leggen omdat het anders ook zonde is?
Ik deponeerde de spullen in de container voor de kringloop waarvan de man van de stort me verzekerde dat ze, mits in goede staat, daadwerkelijk een nieuw leven krijgen via een kringloopwinkel hier.
Ik voelde me vederlicht toen ik de spullen had afgegeven en heb ze nog geen een keer gemist. Sterker nog: ik ben tot heden elke dag blij geweest dat ik ze heb weggedaan.
Je kan focussen op hoe lastig het is om iets weg te doen, of op de vrijheid en de lichtheid die je in je leven krijgt als je de stap neemt om het ding voor eens en altijd uit je leven te verwijderen.
Dat iets duur was, was al vervelend. Dat je het vervolgens niet (meer) draagt of gebruikt is helemaaal niet fijn maar wat nog vervelender is, is om jezelf ermee te blijven pesten. Elke dag dingen in je huis tegengekomen die je niet nodig hebt en die geen plek meer hebben in je huis en je leven, is ook een prijs die je betaalt. Je slecht voelen omdat je die dure jurk niet meer wil, ook. De tijd die je kwijt bent met het toch onderhouden en een plek geven en de ruimte die de dingen kosten in je hoofd, evenzogoed.
Dus daarom is het soms tijd om te zeggen: tot hier en niet verder! Het is genoeg geweest.
Wat in het verlengde van mijn vorige post, is een behoefte aan minder afleiding, meer focus. Minder geluid, meer stilte. Minder dingen meekrijgen van de wereld en meer van mijn eigen leven.
Je kan je huis zo leeg maken als je wil maar als je je hoofd blijft vullen met allerlei ‘zaken’ en je geen stilte kan verdragen omdat je dan je eigen herrie hoort, kan je leven net zo vol en chaotisch voelen als wanneer je huis lijkt op een slecht gesorteerde kringloopwinkel.
Hoe meer ik me inlaat met de ideeën, meningen, opvattingen, manieren en foto’s van anderen, des te meer verlies ik die van mezelf.
Het is zo verleidelijk om de antwoorden te zoeken op internet. Om ‘inspiratie’ te vinden in Youtubefilmpjes van gelijkgestemden. Als achtergrond bij het koken omdat na een dag met kinderen, een andere volwassene horen ook wel aangenaam is.
En voor een tijd, keek ik ook YouTube om die redenen. Tot ik bij mezelf dacht: ‘krijg ik hier daadwerkelijk inspiratie voor mijn eigen leven van?’ en ik moest bekennen dat het tegenovergestelde het geval was.
Hoe meer ik mijn hoofd vul met de stemmen van anderen, des te minder hoor ik die van mezelf. Hoe meer ik lees hoe ik zou moeten leven, des te minder duidelijk is mijn eigen pad. Hoe meer ik lees over hoe je de stijl vindt die bij je past, des te minder weet ik wat ik aan wil trekken. Hoe meer ik lees over hoe je je huis schoon houdt en welk schema, hoe meer ik vergeet wat voor mij werkt. Hoe meer ik hoor over gezondheid des te minder ik nog weet wat ik wil eten want van groenten ga je dood, van vlees ga je nog meer dood en dat bakje koffie waar je van geniet krijgt een wrange bijsmaak want cortisol en dopamine en cafeïne en insuline, omg.
Er is niets mis met een goed idee op zijn tijd. Het kan leerzaam zijn hoe anderen dingen aanpakken. Ik weet niet of ik zonder de minimalistische blogs op internet op het idee gekomen was om zo radicaal alle overbodigheid mijn leven uit te gooien. Het kan fijn zijn om een post te zien van iemand die haar leven bijna net zo leeft als jijzelf, als je het gevoel hebt de enige te zijn die het liefste thuis is en niets geeft om carrière, ambitie en sociale status.
Maar… Vroeger kwam zoiets als een vonkje, dat iets in jezelf aanstak. Een gesprek met iemand, een personage in een boek, een interview in een tijdschrift, iemand five minutes of fame op tv met een idee dat je aansprak. Als je geluk had, was er een tweemaandelijks obscuur tijdschrift of een aantal boeken. Maar daar bleef het bij.
Hoe je daarna invulling gaf aan dat idee, was aan jezelf. Aan je eigen creativiteit. Je kon het volledig toepassen op je eigen leven en het van jezelf maken in plaats van je eigen leven in de mal te passen die al die anderen hebben gemaakt.
Het kwam niet in een eindeloze stroom met duizenden verschillende mensen en duizenden verschillende interpretaties op een magisch electronisch apparaat en een applicatie die ervoor gemaakt waren om je aandacht het liefst 24/7 vast te houden.
Dus ik kies er tegenwoordig bijna altijd voor om helemaal niets aan mijn hoofd te hebben. Wandelen zonder podcast op mijn hoofd. Het huishouden doen zonder youtube ter ondersteuning. Een mandala kleuren zonder muziek op de achtergrond. Bij mezelf te rade gaan hoe ik de dingen beter kan doen in mijn eigen leven in plaats van suffe lijstjes te lezen met ‘tien tips om…’ en dan te bedenken dat ik zelf nog beter open deuren in kan trappen dan de schrijfster die er zo’n veelbelovende clickbaity titel boven plakte.
En dat is heerlijk. Ik ben door mijn eigen herrie heen en vind vrede en stilte en kalmte in ‘niets’ en dat niets, is helemaal compleet en perfect.
Het is nu lastig voor te stellen dat er ooit een tijd was zonder internet. Zonder sociale media. Zonder influencers. (influencer-insanity, leuke video hier).
Zonder dat je jaloers kon worden op de homestead van een schier onbekende in Wyoming, het ‘zo goed als nieuw’ afgetrainde post partum lijf van een onbekende, de nagels van iemand in Maleisië of de beach party’s van een Australische schone (m/v).
De wereld op het scherm en de wereld om ons heen
We weten allemaal dat het onzin is, maar onze hersens slurpen de beelden gretig op en laten ons geloven dat wij ook zo zouden moeten zijn. Voor steeds meer mensen zijn de gefilterde, bewerkte onbekenden op sociale media de mensen met wie ze zich omringen en de menselijke behoefte om hetzelfde te zijn en geaccepteerd te worden is gigantisch. Maar hoe doe je dat, als de lat zo gruwelijk hoog lijkt te liggen?
Ja, daar zit je dan met je striae, je handen die meer te doen hebben dan in paraffinebadjes liggen en maskertjes krijgen, in een heel gewoon huis en al je vrienden die ook te druk en te moe en te ver weg zijn voor wilde strandfeestjes.
Hoogtepunten versus achter de schermen
‘Je moet een ander zijn hoogtepunten niet vergelijken met je eigen ‘achter de schermen’ las ik onlangs en dat is waar. Je moet jezelf helemaal niet vergelijken met anderen.
Natuurlijk doen we dat allemaal wel eens, maar hoe heerlijk was het toen iedereen gewoon min of meer het zelfde was.
Je vriendinnen hadden allemaal wel eens een kin vol pukkels, dat superknappe meisje bleek ook gewoon haar eigen strijd te strijden en zichzelf soms niet mooi te vinden, de vrouwen van zwangerschapsgym hadden ook allemaal meer buik na hun zwangerschap dan ervoor, iedereen had wel eens een rotdag, boekenkasten waren plekken voor je boeken in plaats van op kleur gecoördineerde bewijzen van je belezenheid en de hoewel er verschillen waren, waren meeste mensen zijn echt niet veel knapper of lelijker dan jijzelf.
Het zwarte gat… O.o
En omdat we ons allemaal maar vergelijken en niet meer tevreden zijn met wie we zijn, hebben gevoelens van paniek en depressie een enorme vlucht genomen, vooral onder jonge meisjes.
Als moeder van drie meisjes (en een jongen die hartelijk lacht om alle BS die op zulke kanalen voorbij komt) weet ik dat ik moet oppassen waaraan ze worden blootgesteld.
De oudste is bijna 16, ik kan niet alles blijven verbieden maar ik hoop dat ik in de laatste jaren genoeg heb duidelijk gemaakt. Ik heb gedaan wat ik kon, maar kan ook de sterke invloed van haar ‘peers’ en de zeitgeist niet neutraliseren.
De kleinste is er ook nogal gevoelig voor. ‘Ja maar op Pinterest kon dat wel’ zegt ze dan. Slijm maken van bordkarton en karnemelk ofzo, en of ze dat dan thuis mag proberen. Ehmnee.
Jezelf niet meer kennen?
Ik had het er met meerdere mensen over, over je eigen gedachten niet meer kunnen denken. Ligt het aan de inhoud die je consumeert op internet, of aan de wereld in het algemeen? Ik vroeg het ook aan mijn vriendin die in de Randstad woont in het hart van Rotterdam werkt. Zij had er absoluut geen last van. Waarom niet? Ze kijkt geen nieuws of talkshows, is niet op sociale media en leest geen krant.
Wijs 🙂
En ik ken weinig mensen die nog steeds zo heerlijk zichzelf, zo raar, zo eigenzinnig en zacht zijn gebleven als zij… en we kennen elkaar al 24 jaar!
Ik geloof absoluut dat alle bovengenoemde dingen je ‘verdunnen’. Hoe meer je je inlaat met de meningen, de plaatjes, de indrukken, de levenswijzen, de overtuigingen en hersenwinden van anderen, des te meer verlies je die van jezelf. Ja, je eigen hersenwinden. Zonde.
Iedereen een complex, iedereen boos 🙂
En waar het dat niet doet, zet het mensen tegen elkaar op. Trump versus Biden (of welke idioten er nu naar voren zijn geschoven). Vleeseters versus vegans. Milieuredders versus de boeren. Deugers tegen wappies. Geprikten tegen de ongeprikten. Zwart tegen wit. Een tijdje terug was er zelfs een ‘zonnebrandcreme-smeerders versus de niet-zonnebrandcreme-smeerders’ en uiteindelijk zijn we Alle gegen Alle.
De bazen van de mensenboerderij lachen in hun vuistjes. Heerlijk toch, iedereen afgeleid door nutteloze discussies, iedereen eeuwig op zoek naar het volgende ding om te kopen om net zo gelukkig en mooi en geliefd te worden als de mensen met hun digitaal bewerkte, in scene gezette levens met 105K volgers.
En nee, niet iedereen gebruikt instagram zo. Niet iedereen valt in een inktzwarte depressie van een rondje scrollen. Maar het is wel een levensgrote valkuil en dat is ‘by design’. Het is niet de bedoeling dat je er meer verbonden, slimmer of blijer van wordt. Aan gelukkige mensen met goede, persoonlijke relaties en een groot eigen denkvermogen verkoop je nu eenmaal niet zo veel.
Onthoud, de app is gratis omdat jij het product bent. Instagram en Facebook zijn advertentieverkopers, geen weldoeners voor de mensheid.
Dat er op de servers van deze bedrijven inmiddels meer informatie over je is vergaard dan dat je zelf hebt over jou, is ook niet toevallig.
Instagram Light
Toen we bezig waren met klussen in huis en we elke dag anderhalf uur op en neer reden, was ik tijdens de autorit veel op instagram (ik reed gelukkig niet zelf) en ik merk dan gewoon hoe het, hoewel het in eerste instantie leuk lijkt, me absoluut geen goed doet.
Eens in de zo veel tijd keek ik op de laptop bij wat natuurbeschermingsorganisaties en wat kennissen. Dat vond ik prima. De app heb ik al een tijd niet meer, want voor ik het weet zit ik een uur lang in een zwart gat van filmpjes met pelikanen die proberen of ze een capibara kunnen opeten enzo (nee).
Nee. Het leven is aangenamer met in elk geval heel veel minder.
Gezonde voeding heeft altijd mijn interesse gehad. De effecten van wat we eten op onze gezondheid zijn gigantisch en gelukkig begint het tij de laatste jaren een beetje te keren: niet alle ziekte overkomen ons gewoon maar als stomme pech. We zijn vaak wat we eten.
En ik houd van dieren. Heel veel. En nee, niet om op te eten.
Een lange tijd was ik vegetariër, maar ook dan lijden er natuurlijk nog dieren voor wat je eet. Arme koetjes die worden weggehaald bij mama omdat we melk menen te moeten drinken en haantjes gaan in de versnipperaar. Soms at ik weer vlees, soms probeerde ik weer een vegetarisch of volledig plantaardig dieet.
Goed, er is een lange lijst met zeer valide punten om je helemaal te onthouden van dierlijke producten, iets dat ik de laatste tijd meer en meer deed tot ik nagenoeg volledig vegan at. En zoals altijd, beviel dat best. Het voelt goed als er geen dieren voor jou geslacht hoeven worden vind ik 🙂
Tot het me niet meer zo goed beviel.
Het kost me niet echt moeite om dierlijke producten te laten staan. Ik vind het niet bijzonder lekker en er zijn tegenwoordig zulke goede vervangers voor het oplossen van de incidentele ‘craving’… Er zijn supplementen. Er zijn genoeg mensen die je aanmoedigen. Fitte gezond stralende mensen die de meest geweldige sportprestaties neerzetten op voornamelijk groenten en fruit. De podcast van Rich Roll luister ik graag, bijvoorbeeld.
Maar ik… ik kom niet meer vooruit na een paar maanden.
Het gaat langzaam en eerst denk ik: het komt door de lange lange winter en het tekort aan vitame D3. Door de verhuizing. Door stress. Door de drukte van een vakantie. Door de tijd van de maand. Door een ijzertekort. Ik slik al sinds mijn veertiende geregeld ijzerpillen maar zelfs die hielpen niet meer.
Dus nu kom ik voor de derde keer (ik heb twee keer eerder een tijd vegan gegeten, beide keren met dezelfde uitkomst) tot de conclusie dat dit gewoon, helaas en pijn in mijn hart, niet werkt voor mij.
Ik was zo slap als een vaatdoek, yo.
‘Dan moet je gewoon meer planten eten’. Klinkt plausibel maar er is toch een beetje een grens aan hoeveel groentensoep met linzen of groene salade met pitten ik naar binnen kan stouwen hoor, al vind ik het lekker. En na een halve banaan ben ik echt uitgebanaand voor de dag.
Sowieso, als iets niet werkt is meer van hetzelfde doen, niet altijd de juiste oplossing.
Dus.
Ik had het koud, ik had trek (ook al was ik dingen aan het doen die me afleiden), ik werd duizelig als ik te snel opstond, ik kwam wat aan, ik viel nog voor de kinderen naar bed gaan in slaap, voelde me minder sterk en hoewel ik me niet echt vreselijk slecht voelde, voelde ik me ongeveer de helft van hoe ik me voel als ik wel zo nu en dan vlees of een ei eet.
Ook nu ik me meer verdiepte in hoe je dat soort dingen kon voorkomen, bleef het iets waarmee ik alleen maar energie inleverde, niet won. Ik geloof niet dat ik een tarwegrassaptekort of een spirulina-deficiëntie heb maar gewoon beter naar mijn eigen lichaam moet luisteren.
Dat kan ik best goed maar ik was het gaan overstemmen met het geloven in iets waarvan ik graag wil dat het zo is maar wat voor mij persoonlijk meer een ideologie dan een gezonde levensstijl is.
We zijn allemaal verschillend. Ik geloof best dat mensen zich geweldig voelen op 100% plantaardig of zelfs op het ‘carnivore diet’. Maar ik niet. En dat is jammer maar helaas: ik moet concluderen dat ik me ongelofelijk veel beter voel als ik zo nu en dan een stukje niet zo plantaardig eten tot me neem.
Meer als supplement dan als ‘staple food’, maar hoe dan ook nodig.
Gelukkig hebben we onze inmiddels weer redelijk productieve kippen en eendje voor de eieren en de ‘buren’ hebben een kleine boerderij met boerderijwinkel en zij verkopen eens in de zoveel tijd vlees van hun dieren. Hun dieren lopen buiten als het kan en hebben het goed.
Ik kan me er vreselijk slecht over voelen, maar me slecht voelen doe ik ook als ik geen vlees eet. Dus ik heb besloten om het voorlopig maar te accepteren als een feit. Misschien probeer ik het weer eens over een jaar of… hopelijk een boel, als mijn 4-wekelijkse cyclus de aftocht heeft geblazen….
Carnivoren versus de vegans
Het is ook wel jammer. Beide kampen (plantbased versus carnivore) staan op internet allebei tegenover elkaar met de vingers in de oren hun boodschap uit te schreeuwen.
Ik geloof dat beide kampen hun goede punten hebben. Beide kampen hebben met elkaar gemeen dat we meer natuurlijke producten moeten eten en industrieel bewerkte voeding moeten vermijden. In beide kampen vinden we vooral tegenstanders van de bio-industrie, genetische manipulatie en big agro maar in plaats van de krachten te bundelen blijven ze elkaar aanvallen, in plaats van een veel grotere groep te bereiken met een iets gematigder boodschap.
Het idee dat niet elk mens hetzelfde is, lijkt in beide kampen niet te landen. Het idee dat de middenweg voor de meeste mensen de juiste is, al helemaal niet.
Maar dat is niet mijn probleem. Ik luister voortaan weer naar mijn eigen lijf en houd me verre van de diet wars op internet 😀
Doorgaans vermijd ik geparfumeerde producten. Dat heeft meerdere redenen. Ze zijn schadelijk voor het milieu. Ze zijn (derhalve) schadelijk voor degenen die ze gebruiken of inademen. De meeste geparfumeerde dingen, stinken een uur in de wind.
Iedereen die wel eens een nieuw parfum of wasmiddel of wasverzachter gebruikte weet dat je neus binnen de kortste keren aan de lucht gewend is. Beetje meer gebruiken dan maar 😀
Als er iemand hier op de bank heeft gezeten met wasverzachtergeur in zijn kleding, dan ruik ik het uren later nog. Letterlijk! En ik wil echt niet zo’n hoofdpijnhuilie zijn maar als ik naast iemand zit met sterke parfum, krijg ik daadwerkelijk hoofdpijn. Iets wat ik echt heel, heel zelden heb.
Ik ben nu serieus niets meer gewend want zelfs de Nuxe Huile Prodigieuse, die ik eerst lekker vond ruiken, stond me nu zo tegen dat ik het maar in de doos voor de kringloop deed.
Wennen aan parfum?
‘Dan moet je daar gewoon weer aan wennen’ zegt zelfs de man tegen me, maar als ik dat nu gewoon eens niet doe? Het is hoe dan ook een teken van mijn lichaam dat het ergens niet mee eens is. Dat mensen eraan gewend zijn, maakt het niet beter. Er zijn ook mensen gewend aan elk weekend een lijntje coke of een dieet van hamburgers en pizza. Maakt het ook niet veel gezonder.
Vage klachten door geurstokjes?
De effecten van parfum op de gezondheid zijn schokkend, maar niet direct waarneembaar. Het meeste zit in de categorie ‘vage klachten’. Verstoorde hormonen, en hormonen zijn verantwoordelijk voor veel meer processen in je lichaam dan je alleen maar een pesthumeur geven in de week voor je menstruatie. Astmaklachten. Ondermijnen van het immuunsysteem. Huiduitslag. Of hoofdpijn.
Mensen kijken echter nog wel naar wat ze eten, maar dat de ellende bij hun in wasverzachter gedrenkte kleding, de naar bloemetjes ruikende Rituals geurstokjes of de schoonmaakmiddelen vandaan komt, dat komt bij velen niet eens op.
‘Zo erg kan het toch niet zijn’. ‘Als het zo erg was, zouden ze het niet verkopen’. Et cetera.
Er is alleen bijna niemand die het controleert en ja, het is wel zo erg en het wordt wel gewoon verkocht. De Keuringsdienst van Waren keurt niet zo veel meer.
Veel stoffen zijn niet of nauwelijks getest en zeker niet in cocktail waarin ze ons worden aangeboden in huishoudelijke producten en cosmetica. Zwitsal hoeft niet te vertellen wat er schuil gaat achter het kleine woordje ‘parfum’ dat ze op hun zo onschuldig ogende producten zetten.
Handelsgeheim.
Soms lijkt het bijna onvermijdelijk te zijn en ik denk ook dat niet al te moeilijk doen de sleutel is: stress is ook slecht. En met 20% moeite, heb je 80% van het probleem opgelost.
Toch, de meeste producten zijn simpel te vermijden. Eenvoud is de sleutel 🙂
Kies in elk geval voor ongeparfumeerde producten. Ik gebruik Sonett afwasmiddel voor praktisch alles, maar misschien werkt dat voor iemand anders helemaal niet. Gelukkig zijn er tegenwoordig tal van opties.
Stop met wasverzachter. Ook de ongeparfumeerde versies zitten vol rommel.
Gebruik groene zeep, azijn en soda om schoon te maken. Of een spuitfles met water en een beetje afwasmiddel: daarmee krijg je bijna alles schoon als je het niet al te vies laat worden 🙂
Kies natuurlijke cosmetica. 95% natuurlijk betekent nog altijd 5% niet-natuurlijk, en vermoedelijk parfum. Er zijn genoeg merken die alleen natuurlijke grondstoffen gebruiken.
Lucht elke dag, ook in de winter. Doet je huis lekkerder ruiken dan huisparfums. Wat etherische olie in een verdamper of sinaasappelschillen met kruidnagels en een kaneelstokje op een laag pitje ruikt ook heerlijk. Of dennennaalden. De resten van een vanillestokje. Appeltaart.
Als je geurstokjes e.d. neer wil zetten, beperk het gebruik ervan dan tot ruimtes waar je maar heel kort bent zoals het toilet of de hal. Zeker voor kinderen is het inademen van joost-mag-weten-wat zeer schadelijk. Ook ongeboren kinderen zijn niet beschermd in de baarmoeder.
Was ‘gewone’ nieuwe kleding voor je het draagt. Dat is het nieuw eraf, ja, maar na een paar keer wassen, ook de meeste chemische rommel.
Kies Oeko-Tex gecertificeerde producten en GOTS gecertificeerd katoen voor de spullen die je direct op je lijf draagt in elk geval.
Als er niet opstaat dat het zonder rommel is, is het dat vermoedelijk ook niet. En laat je niet luren door een groen labeltje. Zoek op wat een keurmerk inhoudt.
Het is Amerikaans, maar veel producten en zeker de gebruikte ingrediënten zijn op te zoeken in de database van EWG.
Greenjump is een bekende winkel voor rommelvrije cosmetica en ander spul.
Heel Natuurlijk vond ik toen we nog in Nederland woonden een fijne winkel, op hun website staat veel duidelijke informatie.
Hier bestelde ik ook vaak. Een fijne drogist, de pakjes waren altijd een cadeautje om te krijgen 🙂 Lavendula Drogist
Discount drogist op internet. Let op de 10 euro lidmaatschap die je betaalt en die ze zonder tegenbericht elke maand incasseren. Ik los het op door te reageren op de orderbevestiging met de melding dat ik het abonnement wil opheffen. Heb alleen maar goede ervaringen met deze webwinkel verder, en de prijzen zijn laag. Ze hebben ook Dr. Hauschka, Urtekram en Weleda, onder meer.
‘Stink’ is een interessante documentaire over de chemische shit waarin we worden gedrenkt en de miljardenbelangen erachter en waarom Chanel no 5 niet beter is dan wc-verfrisser.
Het is wel Amerikaans, waar de situatie meer wild west is dan hier, maar veel geldt hier evenzogoed. Met alle directe import vanuit China is de situatie er hier ook niet beter op geworden.
Het was een druk lang weekend. Iedereen die niet op skivakantie was, leek te zijn gaan klussen en wij deden natuurlijk dat laatste. We legden tegels in de gang maar dat moest opnieuw want het was eigenlijk te koud en de tegels hadden toen niet goed gehecht. En de lijm werkt vanaf 6 graden boven nul.
De bouwtrap is verwijderd en vervangen door een echte wenteltrap. We hadden die gekocht als (goedkoop) bouwpakket en het valt niet tegen. De gang is echt enorm met de giga bouwtrap uit de weg en nu moeten we iets verzinnen om jassen en schoenen netjes op te hangen en weg te zetten, het liefst iets met materialen die we al hebben.
En we moeten de muren afwerken, want enkele gipsplaten. Het is ook maar vijf meter hoog ofzo…. maar alles op zijn tijd.
We maken eerst een terras aan de kant waar de zon staat en als het terras er is, kunnen we de bekleding aan de buitenkant maken.
Een steiger neerzetten gaat vermoedelijk niet lukken en is gevaarlijk: ik ben vorige week anderhalve meter naar beneden gevallen door een steen die afbrak en later brak er, toen de man voorbij liep een stuk van een meter groot af. Godzijdank is ie niet samen met de steen naar beneden gevallen.
Natuurlijk zat ook de afvoer van de keuken verstopt (precies als het toch al een lichtelijke chaos is en de winkels twee dagen dicht zijn) en hielp daar geen bakingsoda met azijn of zelfs ontstopper meer aan. Toen de man de afvoer openmaakte (een enorme buis waarvan je je afvraagt hoe het in vredesnaam kon gebeuren), zat daar een serieuze ‘fatberg’ in. Bedankt, vorige bewoners. We hebben er drie grote emmers vol hard geworden vet en drab uitgehaald. Getver! Was een wonder dat het daarvoor nog wel door liep.
Ook vonden we een snowboard met schoenen onder een boom. En nog meer plastic, rottende laminaatplanken en verroest gereedschap. Echt interessant wat er allemaal onder de sneeuw vandaan komt.
Natuurlijk deden we nog meer: iemand gaf vier leuke kippen en twee loopeenden weg, een mannetje en een vrouwtje. En die konden we ophalen. Ze zijn zo leuk! Heel de dag lopen ze in de achtertuin te zoeken naar eten, te kwaken (de eenden dan) en met elkaar te kletsen. Het enige onhandige is, is dat we ze moeten vangen ’s avonds want ze slapen liever niet in het kippenhok, maar een vossenmaaltijd moeten ze ook niet worden, dus we maken binnenkort een ren en een afdakje voor ze.
Het was ook nog Pasen, dus paasontbijt, eieren verven, eieren zoeken paasdecoratie ophangen… We vonden takken langs een paadje van gekapte bomen (ik knip geen takken van levende bomen) en daarin hingen we alles wat zich in de loop der tijd heeft verzameld aan Påskepynt.
Verder is de enorme berg afvalhout goed gebruikt: de oude traptreden werden nieuwe traptreden voor een trap naar de halve zolder die twee kamers hebben en de restjes kunnen in de kachel. Aan het einde van de dag heeft de man nog de nestkasten opgehangen, hopelijk nog op tijd voor vogels op zoek naar een mooie tijdelijks gezinswoning.
Inmiddels ligt de tuin weer helemaal vol met puin (gipsplaten, een bad en douche, andere resten bouwpuin, zooi uit de tuin) maar dat brengen we morgen naar de stort en dan kunnen we die ruimte gebruiken voor de beestjes: een hekje, zodat ze niet de kant van de weg oplopen en en mooi badje voor de eendjes.
We hebben een waterpoel aan de rand van het bos maar die zit vol half vergane ijzeren golfplaten die in stukken breken als je ze eruit wil trekken.
Nestkassen ophangen. Een van de nieuwe kipjesDe trap naar de halve zolder.PaasmeukIs dat een zonnetje? Nieuw groen. De waterpoel… De nieuwe bewoners.Leuke plantjes. Tyttebær oftewel cranberry. . Roestig water… De kleinste met haar favo kip AmyDe rommel. Maar morgen niet meer!Interessant…De nieuwe trap
En ja, zo wordt het steeds meer onze eigen plek. Elke dag wordt het een beetje mooier, een beetje meer zoals we het voor ons zagen toen we het kochten.
het minimalistige leven 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.