Wat in het verlengde van mijn vorige post, is een behoefte aan minder afleiding, meer focus. Minder geluid, meer stilte. Minder dingen meekrijgen van de wereld en meer van mijn eigen leven.
Je kan je huis zo leeg maken als je wil maar als je je hoofd blijft vullen met allerlei ‘zaken’ en je geen stilte kan verdragen omdat je dan je eigen herrie hoort, kan je leven net zo vol en chaotisch voelen als wanneer je huis lijkt op een slecht gesorteerde kringloopwinkel.
Hoe meer ik me inlaat met de ideeën, meningen, opvattingen, manieren en foto’s van anderen, des te meer verlies ik die van mezelf.
Het is zo verleidelijk om de antwoorden te zoeken op internet. Om ‘inspiratie’ te vinden in Youtubefilmpjes van gelijkgestemden. Als achtergrond bij het koken omdat na een dag met kinderen, een andere volwassene horen ook wel aangenaam is.
En voor een tijd, keek ik ook YouTube om die redenen. Tot ik bij mezelf dacht: ‘krijg ik hier daadwerkelijk inspiratie voor mijn eigen leven van?’ en ik moest bekennen dat het tegenovergestelde het geval was.
Hoe meer ik mijn hoofd vul met de stemmen van anderen, des te minder hoor ik die van mezelf. Hoe meer ik lees hoe ik zou moeten leven, des te minder duidelijk is mijn eigen pad. Hoe meer ik lees over hoe je de stijl vindt die bij je past, des te minder weet ik wat ik aan wil trekken. Hoe meer ik lees over hoe je je huis schoon houdt en welk schema, hoe meer ik vergeet wat voor mij werkt. Hoe meer ik hoor over gezondheid des te minder ik nog weet wat ik wil eten want van groenten ga je dood, van vlees ga je nog meer dood en dat bakje koffie waar je van geniet krijgt een wrange bijsmaak want cortisol en dopamine en cafeïne en insuline, omg.
Er is niets mis met een goed idee op zijn tijd. Het kan leerzaam zijn hoe anderen dingen aanpakken. Ik weet niet of ik zonder de minimalistische blogs op internet op het idee gekomen was om zo radicaal alle overbodigheid mijn leven uit te gooien. Het kan fijn zijn om een post te zien van iemand die haar leven bijna net zo leeft als jijzelf, als je het gevoel hebt de enige te zijn die het liefste thuis is en niets geeft om carrière, ambitie en sociale status.
Maar… Vroeger kwam zoiets als een vonkje, dat iets in jezelf aanstak. Een gesprek met iemand, een personage in een boek, een interview in een tijdschrift, iemand five minutes of fame op tv met een idee dat je aansprak. Als je geluk had, was er een tweemaandelijks obscuur tijdschrift of een aantal boeken. Maar daar bleef het bij.
Hoe je daarna invulling gaf aan dat idee, was aan jezelf. Aan je eigen creativiteit. Je kon het volledig toepassen op je eigen leven en het van jezelf maken in plaats van je eigen leven in de mal te passen die al die anderen hebben gemaakt.
Het kwam niet in een eindeloze stroom met duizenden verschillende mensen en duizenden verschillende interpretaties op een magisch electronisch apparaat en een applicatie die ervoor gemaakt waren om je aandacht het liefst 24/7 vast te houden.
Dus ik kies er tegenwoordig bijna altijd voor om helemaal niets aan mijn hoofd te hebben. Wandelen zonder podcast op mijn hoofd. Het huishouden doen zonder youtube ter ondersteuning. Een mandala kleuren zonder muziek op de achtergrond. Bij mezelf te rade gaan hoe ik de dingen beter kan doen in mijn eigen leven in plaats van suffe lijstjes te lezen met ‘tien tips om…’ en dan te bedenken dat ik zelf nog beter open deuren in kan trappen dan de schrijfster die er zo’n veelbelovende clickbaity titel boven plakte.
En dat is heerlijk. Ik ben door mijn eigen herrie heen en vind vrede en stilte en kalmte in ‘niets’ en dat niets, is helemaal compleet en perfect.
het minimalistige leven 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.