Dure dingen wegdoen.

Soms heb je van die dingen, die lijken zonde om weg te doen terwijl je diep van binnen weet dat ze weg doen een opluchting zal zijn.

Dat had ik met twee dingen. Eigenlijk vijf, maar een set van vier dus twee 😀

Lang oninteressant verhaal over het besluitproces

Een wollen jurk, die ik anderhalf jaar geleden kocht. Objectief gezien is ie perfect. De mouwen zijn lang genoeg. Hij is strak aan de bovenkant en loopt wijd uit aan de onderkant. Hij is kort. Warm genoeg voor een Noorse winter, maar niet heet want (verantwoorde, ook nog eens) merinowol. Zwart. Geen irritante knoopjes, roezeltjes, colletjes of andere irritante onzin.

En toch, en toch… Ik had al de zakken dichtgenaaid en afgeknipt want zakken in een jurk: ik snap het niet. Dat scheelde, maar alsnog vond ik dat ik het silhouet kreeg van een overmaatse kleuter ermee. En dat gevoel ging niet weg, hoezeer ik mezelf ook probeerde te overtuigen van het feit dat het een geweldige jurk was die ik in het verleden met veel plezier had gedragen.

En dan het volgende ‘ding’: de schapenvachten. Ik had die in het vorige huis gekocht voor op de eeuwig koude leren banken en houten stoelen, de eeuwig koude vloer met zeil en de bank buiten onder de partytent. Ze zijn cool: langharig, zwart, hebben een Old Norse vibe en waren op meerdere plekken te gebruiken 🙂

Maar toch.

We hebben een stoffen bank en eetkamerstoelen, dat scheelt zo veel in de waargenomen temperatuur. De vloer hier voelt door betere isolatie en laminaat een stuk warmer aan. Verder zijn ze niet, nergens handig. Laat ze buiten in de vochtigheid liggen en ze moeten drie dagen drogen zonder uit te drogen anders zijn het harige plankjes. Op de bank zijn ze nutteloos want de bank is van zichzelf al warm. Elders doen ze niets meer dan stof verzamelen. Een keer erop zitten en je moet ze uitkloppen met stofwolken tot gevolg.

Weg ermee.

Tijd om de dingen te laten gaan. Een voordeel van geregeld ontrommelen is dat je heel goed weet wat hoofd- en bijzaken zijn, wat nog wel een plek heeft in je leven en wat niet, welk object mag blijven welk ding zijn dagen zijn geteld.

Alleen soms is het lastig dat toe te geven. Ja, ook na jaren minimalisme. Had ik deze dingen niet gekocht om heel lang mee te kunnen doen?

Toch, zulke dingen zijn de ‘beste dingen om weg te doen. Niet dat het leuk is om eens dure dingen weg te doen maar de opluchting is zo groot, na maanden van interne dialoog met mijn oude zelf die er veel geld voor betaalde, mijn toekomstige zelf die eigenlijk ook niet weet wat ze ooit nog met de dingen in kwestie zal doen en mijn huidige zelf die er ook maar mee zat opgescheept.

Er is ongetwijfeld iemand anders blij mee.

Soms is het gewoon lastig iets te laten gaan, uit rationeel oogpunt. Want het voldoet aan alle eisen en toch heeft het geen plek meer in je leven.

Maar wat krijg je ervoor terug? Ook veel!

• Niet meer dat ding in je kast zien waar je veel geld voor betaalde maar wat je niet meer draagt of gebruikt.
• Niet meer dat ding aantrekken om het vervolgens met een licht schuldgevoel uit te trekken, want niet helemaal goed.
• Niet meer die dingen hoeven onderhouden.
• Niet meer die dingen een plek hoeven geven: vier schapenvachten zijn best volumineus en lagen me alleen maar in de weg.
• De dingen zijn geen onderdeel meer van een keuze om te maken: wat trek ik aan? Zal ik de vachten op de bank leggen omdat het anders ook zonde is?

Ik deponeerde de spullen in de container voor de kringloop waarvan de man van de stort me verzekerde dat ze, mits in goede staat, daadwerkelijk een nieuw leven krijgen via een kringloopwinkel hier.

Ik voelde me vederlicht toen ik de spullen had afgegeven en heb ze nog geen een keer gemist. Sterker nog: ik ben tot heden elke dag blij geweest dat ik ze heb weggedaan.

Je kan focussen op hoe lastig het is om iets weg te doen, of op de vrijheid en de lichtheid die je in je leven krijgt als je de stap neemt om het ding voor eens en altijd uit je leven te verwijderen.

Dat iets duur was, was al vervelend. Dat je het vervolgens niet (meer) draagt of gebruikt is helemaaal niet fijn maar wat nog vervelender is, is om jezelf ermee te blijven pesten. Elke dag dingen in je huis tegengekomen die je niet nodig hebt en die geen plek meer hebben in je huis en je leven, is ook een prijs die je betaalt. Je slecht voelen omdat je die dure jurk niet meer wil, ook. De tijd die je kwijt bent met het toch onderhouden en een plek geven en de ruimte die de dingen kosten in je hoofd, evenzogoed.

Dus daarom is het soms tijd om te zeggen: tot hier en niet verder! Het is genoeg geweest.

Spullen eruit, meer ruimte en vrijheid erin.