De lente is weer terug sinds gisteren en dat is heerlijk. Je ziet de wereld met de dag een beetje groener kleuren deze dagen.
Gisteren zag ik ook weer de eerste zwaluwen. Heel de dag maakten ze hun mooie salto’s en duikvluchten voor ons huis. Ik vind het zulke fantastische beestjes, in alles eigenlijk superieur aan mensen. Nou ja, dat zijn alle dieren eigenlijk wel 🙂 Dat ze geen ipads kunnen maken of geslachtsveranderingsoperaties kunnen uitvoeren, pleit natuurlijk alleen maar voor ze.
Mijn broer(tje) en zijn gezin zijn er sinds dinsdagavond. Was de boot nog kapot maar ze werden daar perfect verzorgd met gratis buffet en koffie en leuke dingen voor de kinderen en kwamen een paar uur later alsnog aan.
De laatste negen jaar hebben we elkaar niet veel gezien. Hun tweede werd geboren een paar maanden voor we naar Noorwegen gingen, de jongste twee zijn geboren toen we daar al woonden en hadden weinig beeld bij ons maar daar is weinig meer van te merken.
‘Tante Gerlinde tante Gerlinde tante Gerlinde tante Gerlinde….’ die bakte gisteren wafels voor hun ontbijt en toen was het laatste restje ijs ook wel gebroken 🙂
We maakten een wandeling, praatten bij en zaten ’s avonds nog even gezellig buiten bij een vuurtje. Gewoon, gezellig.
Ondertussen zorg ik dat het hier niet ontaardt in chaos dus mijn ochtendronde is al gedaan en het avondeten staat al zo goed als klaar. Regelmatig even alles weer ‘resetten’ scheelt heel veel.
Vandaag is er verjaardagstaart van de oudste, die was vorige week jarig maar vond het leuker om taart te eten als oom en tante er waren. Ik snap het! Ook willen we kijken of we nog een dagje ‘naar de sneeuw’ kunnen. We moeten er wel even het binnenland voor in rijden maar dat moet lukken.
Het is hier heus wel eens een ontplofte bende en dat is vooral te danken aan mijn jongste twee, die eerst uitgebreid gaan tekenen aan de keukentafel, dan besluiten om met de Sylvanian Families te gaan spelen aan de salontafel en daarna een legodorp maken in hun slaapkamer. En dat is prima, ze zijn nog maar zo even klein-ish. Natuurlijk moeten ze het opruimen en probeer ik de gewoonte van dingen opruimen als je ermee klaar bent erin te krijgen maar over twee jaar halen ze wellicht hun neus op voor al die dingen.
Maandagochtendreset
De maandagochtend vind ik altijd heerlijk. Alles wat ik opruim na het weekend, blijft gewoon zo. Netjes. Waar ik stofzuig, verschijnt even geen nieuw zand. Ik doe altijd een ‘reset’: ik ruim alles op, stof en stofzuig overal, werk zoveel mogelijk was weg, leeg afvalbakken en maak schoon wat moet worden schoongemaakt.
Ontrommelen als deel van je routine
Als ik kleding opvouw, check ik altijd of die nog netjes is. Kan het nog? Soms ziet een kledingstuk er opeens nogal vermoeid uit, na de dertigste wasbeurt. Is alles nog heel? Moeten er gaten worden gerepareerd in truien of broeken? Wat te klein is, gaat naar de kringloop. Wat echt verwassen is, wordt poetslap.
Idem als ik de kamers van de kinderen opruim. In plaats van alles weer op de juiste plek te leggen, kijk ik ook hoe nuttig iets nog is. De kralen die ze een paar jaar terug op een feestje kregen, waar nooit iets mee gedaan is, bakjes met uitgedroogde klei….
Altijd een doneerdoos
Ik heb hiervoor, maar ook voor andere dingen die hun nuttige periode voorbij zijn, een doos voor de kringloop staan. Zodra ik iets vind dat we niet meer nodig hebben (een kledingstuk, uitgelezen boek, te kleine schoenen, beddengoed dat niet meer wordt gebruikt), gaat het daar in. Als ontrommelen een deel is van je dagelijkse taken, hoef je geen grootse chaotische ontrommelsessies te houden.
Ben je nog bezig met ontrommelen, zet dan in elke kamer en ruimte een doos of tas voor afgedankte dingen. Zoek het later uit, maar zorg dat je makkelijk kan ontrommelen in een verloren kwartiertje. Open een la, haal alles eruit, leg alleen terug wat echt mooi of nuttig is en kieper de rest in die doos. Zorg dat de rommel uit de roulatie gaat, dat is het belangrijkste.
Een ‘uit het oog uit het hart’plek
Voor dingen waar misschien nog wel om gevraagd wordt, heb ik een tijdelijke stalling rechts boven in een kledingkast. Het gebeurt een heel enkele keer dat ergens om gevraagd wordt en dan is het fijn dat ik niet hoef te zeggen dat het naar de eeuwige kringloopvelden is.
Ik doe het voor mezelf ook. Ik heb eigenlijk alles wat ik lastig vond weg te doen uiteindelijk wel weggedaan maar daarvoor legde ik dingen ook ergens weg, alsof het al uit mijn leven was. Miste ik het, dan kon ik het terug halen. Meestal bleek dat mijn leven alleen maar lichter voelde zonder die dingen, zoals zonder de vier dikke fotoboeken waar ik lang mee worstelde.
Een snelle reset
Als het na een dag lang andere dingen doen een beetje een rommel is, pak ik een wasmand en verzamel alles dat niet op zijn plek ligt. Achtergelaten sokken, speelgoed, koffiekopjes, boeken, electronica…. Ik neem alles mee naar de keuken, een keurige woonkamer achter me latend. Instant gratification!
In de woonkamer verdeel ik de dingen waar ze horen. Spullen van de kinderen gaan in De Mand met Spullen Voor Naar Boven, ook al horen de spullen in kwestie beneden want ze ruimen hun eigen rommel maar lekker op. Was in de wasmand. Afwas in de vaatwasser. Rommel in de prullenbak. En klaar. Een stuk makkelijker dan dingetje voor dingetje naar zijn juiste plek brengen.
Niets op de trap
Er mag hier niets op de trap worden gelegd. We hebben open trappen, dus alles valt naar de kelder, waar tegels liggen maar ik vind het ook gevaarlijk. Niet elk huis heeft een goede ruimte bij de trap om spullen tijdelijk weg te leggen maar wellicht kan je iets doen met planken, of smalle rieten manden waarin je mensen hun spullen voor naar boven, kan opbergen.
Genoeg opbergruimte, en die ruimte respecteren
Ik zorg er ook voor dat ik overal meer dan genoeg ruimte heb om dingen op te bergen. Heb ik dat niet, dan moet ik eerst die ‘plek’container’ ontrommelen, in plaats van de container uit te breiden zoals bijvoorbeeld met sokken. Tien paar is ruim voldoende maar sokken zijn leuk en soms kosten ze drie keer niks en lijkt het zonde het te laten liggen. Thuisgekomen zit je bakje al zo goed als vol. Wel, dan haal je de lelijkste eruit en die leg je achterin je kast want op zich zijn ze nog goed….
Idem met de rest van je kleding, keukenapparaten, koffiebekers, decoratiespullen, kinderkleding, beddengoed, enzovoort. Zo ontstaan rommel, chaos en ikeakasten tot aan het plafond, in elke ruimte en torenhoge leningen omdat je steeds meer ruimte nodig hebt.
Mijn hele garderobe hangt aan een stang van 58 centimeter. Inclusief wintertruien. Als ik meer kleding koop, past het niet meer. In plaats van mijn kleding dan maar ook op de bodem te leggen, zal ik afscheid moeten nemen van iets dat me niet meer zo kan bekoren. Of, gewoon eerst opdragen wat ik heb, voor ik nieuwe dingen koop.
De grenzen van je spullen respecteren, houdt chaos en rommel buiten de deur.
Winkel met een briefje en word immuun voor koopjes
Winkel met een briefje. Houd je eraan. Doe geen impulsaankopen, als je niet naar de winkel was gegaan had je het ook nooit gezien en nooit gemist.
Komen er toch meer dingen je huis in dan past in je container (een lade, een boekenkast, een bakje, een plank je in kledingkast, juwelendoosje, schoenenrek), doneer dan je overschot. Dat is misschien niet leuk maar rommel in alle hoeken en gaten en een gebrek aan overzicht is dat nog minder.
‘Negatieve’ inspiratie
Ik kijk soms ook naar hoe ik het niet wil hebben. Wat mensen met hun huis doen maakt me niet uit en ik stoor je absoluut niet aan rommel bij anderen maar als ik de kamer volledig gewijd aan volgestampte kledingrekken en -zakken zie bij de een of de kasten vol met georganiseerde maar totaal overbodige meuk bij de ander, zet me dat juist weer aan tot het alleen bewaren van mijn absoluut favoriete dingen en mijn overschot te doneren want zo wil ik absoluut niet leven.
Een vaste routine met essentiële taken
Elke dag heb ik een aantal dingen die ik doe om te zorgen dat het geen chaos wordt en ik me fijn voel in mijn eigen huis: ik maak bedden op, ruim slaapkamers op, maak de badkamer en toilet schoon, maak oppervlakken leeg en stofzuig waar nodig. Ik zorg dat ik ongeveer weet wat we gaan eten. Als dat gedaan is, kan er veel gebeuren zonder dat ik het gevoel heb achter de feiten aan te lopen.
Koelkast reset voor je gaat winkelen
Voordat ik boodschappen doe, maak ik de koelkast leeg. Ik maak tomatensaus met restjes groenten en een paar pakjes tomaat, schil en snijd fruit dat we nog hebben zodat dat makkelijk te pakken is voor de kinderen -anders gaan sinaasappels nooit op- en kijk of ik dingen kleiner op kan bergen, zoals een grote pot met nog vijf olijven ofzo. Vervolgens maak ik de koelkast schoon. Als je dat elke week doet, valt het mee met hoeveel werk het is.
Heb geen vertrouwen in je toekomstige zelf
Ik zorg ervoor dat ik alleen mijn favoriete dingen heb. Ik heb absoluut geen vertrouwen dat mijn toekomstige zelf opeens wel couscous gaat eten, te roze lippenstift zal dragen of dat omhoog kruipende truitje zal gaan koesteren als een van haar favorieten. Soms is het ‘pijnlijk’ om er na aankoop achter te komen dat iets niks voor je is maar het is denk ik beter om er meteen korte metten mee te maken en er lering uit te trekken.
Kijk waar de knelpunten zitten
Het feit dat je iets gebruikt, maakt het nog geen nuttig iets. Soms doen we dingen omdat we ze altijd zo gedaan hebben. Omdat we het zo leerden van een volwassene. Een strijkplank bijvoorbeeld. Misschien handig voor overhemden, maar waarom leg je niet gewoon een baddoek op het aanrecht en strijk je daar? Of, hang je wasgoed nat op op kledinghangers en strijk helemaal niet.
Of wat met de handdoeken die je gebruikt, die er anderhalve dag over doen om te drogen en dan nog ruiken naar natte hond? Vervang ze door dunne exemplaren zoals een peshtemal of andere dunne doek.
Ik probeer te bekijken wat er in mijn huishouden te veel tijd kost en gedoe oplevert en daar een oplossing voor te vinden. Zo kost het ontbijt voor de kinderen maken en opruimen me nu nog tien minuten, tegen een half uur vroeger. Doorlopen met schoenen geeft enorm veel rotzooi in huis, dus in de gang gaan alle schoenen uit, altijd.
Wil niemand ooit zijn schoenen in de kast zetten? Zet dan een mand naast de deur waar ze in kunnen. Dat moet nog wel lukken. Altijd je sleutel kwijt? Maak een plek bij de voordeur waar je ze altijd ophangt zodra je thuiskomt.
Kleding een struikelblok? Maak een garderobe met 15 van je fijnste, bij elkaar passende kleding en berg de rest op voor de komende twee maanden. Genoeg? Makkelijker?
Doe dingen weg voor het sentimentele rommel wordt
Het is makkelijker om afscheid te nemen van dingen voordat ze ‘sentimentele rommel’ worden. Niet dat alle sentimentele zaken rommel zijn, maar hoeveel dingen zijn er zo belangrijk dat je ze regelmatig bekijkt? Als ze zo veel betekenen, waarom heb je ze dan niet op een prominente plek in je leven?
Hoe langer je iets bewaart, hoe lastiger het wordt om dingen weg te doen. Althans, dat zie ik bij andere mensen. Probeer er een gewoonte van te maken om dingen zodra ze hun nut hebben gehad, te doneren of weg te doen. Natuurlijk wil je een paar dingen bewaren, maar laat dat de dingen zijn die je gebruikt, die je koestert. Niet de dingen die je moet gebruiken omdat het nu eenmaal ‘hoort’.
Kraamverslagen bijvoorbeeld. Hier in Noorwegen heb je geen kraamzorg dus ook geen gebemoei met hoeveel keer de baby drinkt en mama naar de wc gaat. Ik miste het ook niet, dus gingen de andere drie bij het oud papier. Ik heb liever mijn eigen herinneringen aan die tijd.
Wees niet bang om radicaal te vereenvoudigen
Elaine St. James is volgens mij de grootmoeder van de minimalisme-beweging. Haar boeken inspireren me om nog eenvoudiger te leven. Ze heeft heerlijk eenvoudige maar radicale tips. Niet alles is even wenselijk of toepasbaar maar simpel is het wel.
Neem de telefoon niet op alleen omdat ie gaat. Koop al je boodschappen op een plek. Ga gewoon *niet* op vakantie. Eet elke dag van de week hetzelfde en schroom niet om popcorn met kaas te eten als diner. Zorg dat je zo min mogelijk afhankelijk bent van apparaten en diensten. Vervang je gras door onderhoudsvrije inheemse planten. Gebruik een handdoek heel de week en elke week je beddengoed wassen is ook bezigheidstherapie. Zet je televisie uit. Huur in plaats van koop. Neem alleen mee in je tas wat je nodig hebt, of beter: neem helemaal geen tas mee.
Inderdaad, waarom reageren op elke prikkel? Of elke bliep van je telefoon? Waarom elke week weer het wiel uitvinden en moeite doen om spannende dingen te koken als het leven al druk genoeg is? Waarom niet gewoon elke dag hetzelfde dragen?
Verwijder alle stoorzenders
De ‘noise’ is overal. Op je telefoon. Op billboards. Op de radio. De tv. Je browser. Op je deurmat. In de supermarkt op ooghoogte van je kinderen. Neem radicale maatregelen om het tegen te gaan. Een adblocker, uiteraard. Schijf je uit van elke nieuwsbrief. Ontvolg elke ‘influencer’ en wat een shitwoord is dat. Retourneer catalogi. Neem geen onbekende telefoonnummers op, als iemand je nodig heeft sturen ze wel een sms’je. Meng je niet in discussies over onderwerpen waarover mensen ruzie krijgen. Verbreek contact met mensen die je energie opzuigen zonder iets terug te geven. Zeg eerst ‘ik moet even mijn agenda raadplegen’ voor je ‘ja’ zegt tegen een afspraak waar je geen zin in hebt, en sla het daarna beleefd maar resoluut af.
Geef alles in je huis een huis en zorg voor goede oplossingen
Sommige dingen blijven gewoon slingeren. Waarom? Het is rommel en moet eigenlijk gewoon weg of het moet een eigen plek krijgen die iedereen kent.
Een plek die makkelijk te bereiken is, waarbij je geen dingen hoef op te tillen, deksels hoeft te openen en sluiten of andere dingen opzij te schuiven. Als ik dingen moet ‘organiseren’, dan wordt het snel een chaos want ik doe zulke dingen niet. Andere mensen worden blij van alles in aparte bakjes en met kleurige labels, maar ik niet. Het hebben van zo min mogelijk spullen, is wat voor mij werkt.
Ook doe ik niet meer aan het opruimen van winterspullen. Ik houd het nu in de vakkenkast in de gang, in plaats van het op te bergen in de kledingkasten boven. Ik heb alle regenjassen, skibroeken, schoenen en dergelijke bij elkaar. Zo veel simpeler, en zo valt een teveel veel eerder op. Ik heb ook geen ingroeischoenen meer boven in kasten, want ik vergat vaak dat ik die had. Alles wat we hebben, staat ‘in het zicht’.
Zorg ervoor dat je alles in je huis hebt beoordeeld en je alleen houdt wat je leven beter maakt, ongeacht of dat 100 of 10.000 dingen zijn. Soms is een extra plank, mand of roede de perfecte oplossing.
Soms ben ik het ‘gedoe’ opeens helemaal zat. Vorige maand kocht ik na drie jaar frustratie over lekkende onhandige bulkverpakkingen met dierenvoer, drie grote plastic bakken waar twee zakken in kunnen worden geleegd. Op knoeien staat telefoontijdvermindering. Sindsdien heb ik geen korreltje dierenvoer meer op de vloer gezien.
De laatste week was het heerlijk weer… eindelijk weer fijn pÃ¥ tur zonder te verdrinken. Of, dat dacht ik maar er bleek opeens van alles te doen te zijn.
Tuinbank
De man begon vorige week aan een bank, nadat ons huidige ‘meubilair’ echt niet meer kon.
We hadden destijds stammen uit het bos gebruikt als poten van banken en tafels maar die waren behoorlijk vermolmd na zes jaar ofzo.
De planken kunnen we hergebruiken voor een moestuinbak, de ‘poten’ kunnen weer terug naar het bos om verder te vermolmen zonder dat er een tafelblad of zitting op rust. Wel zo veilig.
Gisteren waren de bank en tafel af. Het is zo mooi geworden, en groot genoeg voor ons zessen om aan te eten, dus extra meubilair is niet nodig.
Ik wilde pallets ophalen bij de stort en daar iets van maken, maar dat vond man niet mooi. En daar heeft ie dan ook wel weer gelijk in: dit is toch een stuk aangenamer om te zien dan een berg pallets. En gelukkig was het hout in de aanbieding. Hij gebruikte een handleiding van de praxis (hier) die iets moest worden aangepast omdat de planken een andere maat hebben.
Verjaardag
De oudste werd 15, dus ik heb een ochtend doorgebracht met het vinden van passende geschenken. Een broek (die te klein bleek en geruild moet worden), een funkopop, curly girl shampoo, nieuwe haarborstel, sokken van Mummitrollet… Ze was er blij mee. De taart eten we op als mijn broer en zijn gezin hier zijn, die komen dinsdag en blijven een week.
Daarom moest het appartement beneden ook enigszins aangepast en geschikt voor bewoning door zes mensen worden gemaakt.
Spinrag, oude spinnenvellen, stof en dode pissebedden eruit. Ondanks dat ik er regelmatig met een stoffer en stofzuiger doorheen ga, doet het een huis geen goed als het niet bewoond wordt. Schuiven met de meubels om ruimte te maken.
Naar de kringloop voor twee bankjes zodat ze kunnen zitten met zijn zessen. Ik vond eigenlijk precies wat ik zocht en die konden gelukkig een uurtje later worden geleverd, gratis. Fijn! Boodschappen halen voor ze. Zorgen dat er genoeg is van serviesgoed en bestek. Onderlakens. Nu nog even de boot- en autodelen in het opberghok en we zijn klaar.
De man is vanaf woensdag vrij, de kinderen vanaf donderdag, tot ze weer vertrekken op 2 mei. Gezellig 🙂
Kledingroedes, je moet ergens blij mee zijn
En verder waren er nog 10.000 dingen die ik heb gedaan. Hier iets aanschaffen, daar iets ophalen, opruimen, wat dingen veranderen in huis zodat het allemaal praktischer is, een wandeling met een vriendin… Ik heb ‘mijn’ bureau naar boven gebracht voor de jongste, zodat haar oude lelijke bureautje kan worden weggegeven en een kast waarin mijn (slinkende) voorraad stond, naar de woonkamer verplaatst.
Gisteren heb ik voor onze kledingkasten nieuwe ijzeren roedes gezaagd en opgehangen.
Alle roedes hingen in plastic steunen, die in de loop van de 23 jaar dat ze daar hingen verouderd waren en afbraken en daardoor had geen van de vier kledingkasten nog hangruimte. Wel heel veel loze ruimte.
Nu dus weer wel en oh en ah, wat fijn om alle kleding op te hangen. En een stuk goedkoper dan nieuwe kledingkasten want hoe niet fraai ze ook zijn, het boeit me ook weer niet zo veel dat het me een paarhonderd euro waard is om te veranderen. Plus het gedoe van meubels ophalen in een aanhanger, de trap op sjouwen etc…. Nee bedankt.
Ik droog kleding vaak op hangers boven de kachel of aan het frame van de partytent -dat gaat het snelste en droogt het mooiste) en nu kan alles op de hanger, zo de kast in, ook bij de kinderen. Scheelt me weer kleding vouwen.
Ook fijn, omdat we nu weer veel meer ruimte hebben, kon er wat meer in de kasten en dat gaf weer ruimte in de slaapkamers van de kinderen.
En nu ben ik de projecten in huis wel weer zat. Wat er nu nog moet gebeuren, is het wisselen van spijkerbanden naar zomerbanden en ik wil vanmiddag gaan helpen met het opruimen van de enorme berg paraffine die hier aan onze mooie kust is aangespoeld. Echt hoor, rotzooi. Precies in het broedseizoen ook. Gelukkig zijn er heel veel mensen op de been om te helpen.
Toen ik begon met minimaliseren had ik veel dingen waar ik nog geen afstand van kon doen. Dat is in de loop van de tijd redelijk goed gekomen. Wat zijn nu concrete dingen om te minimaliseren? Hoeveel precies?
Toen ik mijn kledingkast voor het eerst echt radicaal opruimde, had ik daarna alsnog zeventig kledingstukken over. Na mijn eerste opruimsessie had ik alsnog een vakkenkast vol boeken en spullen die ik wilde bewaren. Ik kon me niet voorstellen dat ik de fotolijsten waarin ik trouwfoto’s had gedaan, zou kunnen wegdoen (bleek overigens heel makkelijk: foto’s uit de lijst, lijst naar kringloop).
Ik heb vaak gedacht dat een bepaald ding mijn leven makkelijker of leuker zou maken. Een slowcooker, een tas, een wollen deken, een paar hoge hakken. Ik heb getwijfeld over dingen die ik wel of niet weg wilde doen. Ik heb wel eens iets opnieuw gekocht… een frituurpan bijvoorbeeld, na lang aandringen van de man. Ik heb nooit spijt gehad van de dingen die ik weg deed. Ik heb wel eens pauzes genomen van minimalisme om uiteindelijk altijd op minder spullen uit te komen dan daarvoor.
Het laten gaan van dingen die voelen als een deel van je identiteit, van wie je bent of zou willen zijn, is bevrijdend en leert je veel over jezelf.
Zo zou ik heel graag iemand willen zijn die graag kampeert maar ik vind het echt vreselijk! Ik haat het uit de grond van mijn hart, hoe graag ik ook in de natuur ben. Dus het laten gaan van kampeerspullen, was een grote bevrijding. Ik hoef niet te kamperen.
Daarentegen ken ik meerdere minimalisten die gek zijn op kamperen. Hoe meer basic, hoe beter.
Een stel keukenapparaten kan je leven vereenvoudigen (zoals een slowcooker die je kan instellen, zodat je aan het einde van een werkdag gaar en heet eten klaar hebt) of rommeliger maken. Ik heb meerdere apparaten verkocht en ben nu weer terug bij ‘af’.
Voor mij komt het er bijna altijd op neer dat de meest eenvoudige oplossing, tevens de beste is. Maar ook niet altijd.
Er is niemand die kan zeggen hoeveel borden en bestek je moet hebben. Welke dingen er niet in je kledingkast mogen ontbreken. Dat het simpel is om die oude dozen met relikwieën uit een vorig leven in de kliko te gooien. Dat een babydeken maar een simpel lapje stof is. Dat je je schuldgevoel moet laten gaan. Dat je ‘gewoon’ moet stoppen met kopen wat je niet nodig hebt.
Ik lees zo vaak in commentaren onder video’s of posts dingen als:
als je een minimalist was, zou je niet zo veel make-up opsmeren
een minimalist heeft geen auto / feestkleding / kinderen
een minimalist kan geen huis / huisdieren / boerderij / verzameling hebben
als je niet vegan bent, kan je geen minimalist zijn
ik kan geen minimalist zijn want ik heb kinderen
Houd toch op.
Wees lief voor jezelf. En voor anderen.
Het hoeft niet voor altijd te zijn. Je kan tijdelijk met (veel) minder leven. Doe geen dingen weg waar je spijt van krijgt. Twijfel betekent in mijn geval altijd dat iets uiteindelijk weg gaat, maar ik doe het pas weg als ik in volle overtuiging kan zeggen dat iets niet meer in mijn leven thuishoort, anders gaat mijn brein onvermijdelijk op zoek naar redenen waarom ik het ding in kwestie nog heel graag gehad had, denk ik.
Je hoeft jezelf niet langs de meetlat van een ander te leggen. Je kan je huis ontdoen van rommel zonder minimalist te worden. Je kan nog steeds genieten van bepaalde aankopen, ook al leef je minimalistisch. Er is geen x aantal spullen dat je moet of mag hebben. Het heet de Gulden Middenweg omdat extremiteiten, aan beide kanten, geen duurzaam geluk brengen.
Het klinkt allemaal erg leuk. Zo zuinig mogelijk leven, veel geld over houden. Geen geld meer uitgeven aan onzin. Een makkelijk schoon te maken huis. Minder gedoe over al die dingen die er helemaal niet toe doen. Kalmte. Rust aan je hoofd. Geen geldzorgen.
Maar er is dat, en het gewone leven. En die dingen botsen soms.
Het is net zoals dat je weet dat je morgen echt geen chocola gaat eten. Dat lukt tot een uur of drie en dan is het toch wel erg verleidelijk. Een stukje dan. Nou ja, op een been… En toen waren er opeens drie rijtjes verdwenen.
Had je nu maar meer wilskracht. Wat een mislukking. Wat een faal. Het wordt nooit wat.
Maar, dingen op wilskracht doen, kost heel veel wilskracht. En je wilskracht is uitputbaar. Ga maar boodschappen doen met kleine zeurende kinderen (nou ja, doe maar niet).
Na vijftien keer ‘nee’ ben je geneigd te zeggen dat ze maar in het karretje moeten gooien wat ze willen, mits ze daarna hun kwek maar houden tot je klaar bent met je boodschappenrondje.
Je principes zijn niet veranderd, maar op een gegeven moment is de grens bereikt.
Dus, zorgen dat er geen verleidingen zijn, of stoorzenders, is waar je moet beginnen.
Als ik nooit meer chocola zou eten, zou ik daar niet heel rouwig om zijn. Maar leg het in een la en ik moet er elke keer als ik het zie, weerstand aan bieden.
Als er boterkoek in de oven ligt, dan is het lastig om die te negeren. Moet ik hem echter eerst zelf maken van bloem, boter en poedersuiker, dan denk ik ‘nah, ik neem wel een appel’, zo om een uur of half vier ’s middags.
Als ik niet naar een winkel ga, dan kan ik er ook niets kopen.
Als ik gepast geld mee neem voor de dingen die ik nodig heb, dan heb ik geen geld voor nog even wat impulsaankopen bij de voordeeldrogist of waar dan ook.
Als ik geen instagram op mijn telefoon heb, kom ik ook niet in de verleiding om in het gat van de reels-video’s van schattige beestjes te gaan kijken .
Als mijn telefoon -zoals bijna altijd- in de slaapkamer ligt, kom ik niet in de verleiding om er van alles mee te gaan doen.
Als ik geen nieuwsbrieven van winkels ontvang, voel ik me ook niet geroepen om van hun geweldige kortingsacties gebruik te maken.
Als ik mijn gegevens niet achterlaat bij winkels, kunnen ze me ook niet stalken met al hun mooie dingetjes.
Als je je kinderen niet meeneemt naar de winkel, zeuren ze ook niet om dingen.
Het is beter om dingen te voorkomen, dan om achteraf de schade te moeten verhelpen.
De slechte gewoonte minder makkelijk maken, de verleidingen verwijderen en de nieuwe gewoontes makkelijker en aantrekkelijker maken. Directe bevrediging van een wens vervangen door je richten op je wens op de lange termijn want wat je NU wil en wat je ECHT wil, is vaak niet in lijn met elkaar.
Als je niet NU de chocola wil eten maar wel gezonder wil zijn dan moet je niet alleen de chocola niet eten, maar ook niet kopen. En zorgen dat je het niet koopt door je boodschappen niet te doen bij de supermarkt, maar bij de groentenboer, de visboer en de bakker bijvoorbeeld. Of online, als het op die manier makkelijker is.
Als je NU niet wil toegeven aan die impulsaankoop, moet je zorgen dat je het jezelf lastig maakt om die te doen. Door creditcardgegevens te verwijderen van websites, door het een gedoe te maken om in te loggen, door cash en gepast geld mee te nemen, door de winkel niet te bezoeken. Door weg te kopen, uit te schrijven, ontvolgen.
Is de Action je valkuil maar heb je wasknijpers nodig? Betaal dan een euro meer en koop ze elders, dat is goedkoper dan een mand vol impulsaankopen doen daar of het jezelf enorm moeilijk maken door overal ‘weerstand’ aan te moeten bieden.
Als winkelen met vriendinnen zorgt dat je altijd te veel uitgeeft, spreek dan elders af of neem alleen geld mee voor koffie. Stel voor naar een tentoonstelling te gaan, of een wandeling te maken.
Zorg dat je gewoon niet in de verleiding komt. Verander je omgeving. Dat is makkelijker dan jezelf veranderen.
Je zal een boel ‘herrie’ moeten buitensluiten.
Maar, het overgrote deel is te vermijden met relatief weinig moeite.
Wat er dan nog overblijft, daarvoor heb je je wilskracht.
Is het een garantie dat je altijd op het rechte pad blijft? Vermoedelijk niet.
Is dat erg? Nee, ook niet, mits je ervan leert en jezelf bijstuurt.
Zo lang ik me kan herinneren, heb ik me anders gevoeld dan anderen. Niet dat ik weet hoe andere mensen zich voelen, ik kon er alleen niet zo mee overweg, zoals de meesten zijn. Ik had nooit het gevoel ergens bij te horen.
Ik begreep nooit hoe mensen konden liegen, manipuleren, afbranden, waarom er kinderen waren die niets liever deden dan anderen het leven zuur maken, waarom mensen zo hard schreeuwden terwijl ze, als je ze beter leerde kennen, eigenlijk helemaal niet zo bleken te zijn. De allergrootste schreeuwers, zijn meestal het bangst…. pomtiedom.
Ik had ook meestal niet zo’n behoefte aan andere mensen. Ik speelde vooral met jongens en ook als puber had ik een beste vriend en samen met hem en nog 3, 4 jongens ging ik uit, luisterden we naar metal op bedompte zolderkamers en gingen we naar concerten. Eigenlijk tot we een voor een verkering kregen, gingen werken, verhuisden, trouwden…
Ik was geen tomboy, maar had niets met de meeste meisjes. Gelukkig had ik later wel een paar vriendinnen, die min of meer hetzelfde in het leven stonden als ik maar dan nog waren we nooit standaard vriendinnen die elkaar hun diepste geheimen vertelden ofzo. Ik vond het ook gewoon heerlijk om in mijn eentje over de dijk te wandelen, te gaan skaten, fietsen of een beetje te rommelen, zonder mensen aan mijn hoofd.
Gaandeweg ben ik ook nog meer een einzelgänger geworden dan ik al was en de laatste jaren, heb ik helemaal weinig behoefte om nog ergens bij te passen. En niet alleen dat, ik heb gemerkt wat een bevrijding het is om je eigenlijk niets van anderen aan te trekken. Ik ben ‘a-sociaal’ maar niet ‘aso’. Ik klit niet samen met andere mensen en verplaats me liever in mijn eentje dan in een groep.
Drie jaar geleden zagen we pas echt goed hoe een massa wordt gekweekt. Hoe mensen tegen elkaar opgezet worden. Dat gebeurt natuurlijk al veel langer. Zwart tegen blank, man tegen vrouw, links tegen rechts, democraat tegen republikein, homo tegen hetero, oost tegen west…
We zagen ook duidelijk het verschil tussen de mensen die bij de groep willen horen en de mensen die hun eigen waarheid en waarden trouw blijven.
Neem de mondkapjes. De meeste mensen vonden het onzin maar zetten morrend zo’n ding op hun gezicht ‘omdat ze geen gezeur wilden’. De mensen die weigerden mee te doen aan het circus, werden uitgekotst.
(Gek genoeg ben ik nog nooit zo overtuigd geweest dat ik het juiste deed als toen.)
Een kleine groep was fel overtuigd van het nut maar aangezien ik er nu niemand meer mee zie, denk ik dat het misschien wat minder lekker ‘deugen’ is, als je de enige bent met zo’n ding op je taas. Want dat is het: ook de mensen die het hardste riepen dat iedereen zich de adem moest benemen voor De Goede Zaak, durven nu niet meer ‘zichzelf en anderen te beschermen’. Omdat ZIJ nu de uitzondering zouden zijn. En dat is eng.
Ja, zo zwaar wegen de principes 😉
En zo is het ook met het kiezen voor een eenvoudiger leven. Het is best lastig om een ander pad in te slaan als iedereen om je heen gewend is aan de meegaande versie van jou.
Vermoedelijk hebben je ‘peers’ en wellicht een flink deel van je familie een soortgelijk leven als jij en als je dan vertelt dat je geen advocaat meer wil zijn maar kunstschilder, niet meer wil werken voor de hypotheek en verhuist naar een bungalow op het platteland of je schulden wil aflossen en dus uit het circus stapt van dure cadeaus, uiterlijke schijn en hoge verwachtingen, dan kan dat tegen wat zere benen zijn.
Niet in de laatste plaats omdat je mensen confronteert met hun eigen meeloperigheid en hun in de ijskast gezette dromen. Met hun wellicht knagende gevoel dat ze niet in overeenstemming met hun hart leven.
Maar dat is minder erg, denk ik, dan gevangen blijven in een leven dat knelt aan alle kanten.
Ik heb ook het een en ander te horen gekregen toen ik met mijn man -destijds zeeman- ging samenwonen toen ik net volwassen was. Toen ik 75% van onze meuk de deur uitdeed. Toen ik stopte met werken. Toen we verhuisden naar Noorwegen. Toen we een derde en vierde kind kregen.
Maar, je weet wie het zegt…
Luister niet naar kritiek van mensen die je ook niet om advies zou vragen.
Volg je eigen weg.
In plaats van je met alle geweld te willen voegen naar de eisen van deze maatschappij, is het uiteindelijk altijd beter je eigen keuzes te omarmen. Ook als dat betekent dat je helemaal geen kunstschilder wil zijn zoals je halve familie, maar advocaat ergens op de Zuidas 😉 (daar rekent karma wel mee af, maar dan heb je in elk geval gedaan waar je hart lag, toch? :D)
Ook als dat betekent dat mensen je misachtend aankijken omdat jij niet meedoet met de gezichtsmaskers en de massahysterie.
Ook als dat betekent dat je financieel minder ruimte krijgt en je bepaalde dingen moet laten, met gefronste blikken van je familie en vrienden tot gevolg.
Ook als dat betekent dat mensen opmerkingen maken, je dingen noemen en woorden in de mond leggen. Indelen in groepjes en etiketteren: armoedzaaier, vrek, wappie, complotdenker, betweter, wegloper, extreem rechtse, klimaatontkenner, religekkie, stinkhippie, kakker.
Ook als dat betekent dat je vrienden, niet je vrienden blijken.
Als je je ouders ‘teleurstelt’, omdat je geen gebruik maakt van de kansen die ze jou gegeven hebben omdat je hart elders ligt.
Wat is het ergste? Dat mensen dingen tegen je zeggen? Dat mensen dingen over je zeggen? Dat je afkeuren wat je doet en vinden dat je ‘normaal’ moet doen?
Het went vanzelf. En na een tijdje is het een grote bevrijding om niet meer onder het juk van de ‘normaalheid’ te lopen.
Goede veranderingen zijn nooit gekomen uit ‘de meerderheid’ en ‘normaalheid’. Een leven leven dat anderen voor je hebben bepaald, leidt nooit tot voldoening.
Problemen, problemen, problemen. Ik heb er niet zo veel. Geen Echte Grote. En dat heb ik te danken aan mijn probleemloze man, lieve kinderen, fijne familie… en aan een minimalistische levensstijl.
Er zijn veel problemen die we niet hebben, dankzij een redelijk eenvoudige en minimalistische levensstijl. Mijn man houdt van ‘gezellige’ onnodige dingen maar koopt eigenlijk alleen spullen voor zijn auto en de zeilboot die hij opknapt. Hij is verder zuinig, koopt nooit kleding of electronica, en ongeveer drie cd’s per jaar.
Een ingewikkelde belastingaangifte
Loon, twee bankrekeningen en een klantenpas waarmee je geld spaart bij een grote winkelketen en dat is het. Geen aandelen, geen lijfrentepolissen, eigen huis, tweede huis of andere ingewikkelde zaken om in te moeten vullen.
Zorgen om stijgende rentes
Het aantal gedwongen verkopen van huizen auto’s omdat de leningen niet meer kunnen worden opgebracht, stijgt. We hebben eenmaal een lening gehad, buiten een hypotheek om en die is al zo’n 20 jaar geleden afbetaald. Nadat we ons huis in Nederland verkochten, wilde ik voorlopig geen hypotheeklening meer.
Het kan in bepaalde gevallen handiger zijn om te kopen maar tenzij we zeker weten dat we ergens minstens twintig jaar willen blijven, lijkt het me geen goed idee om nu een huis te kopen. Ik zou die zorg niet willen hebben. Die onvrijheid. Want hoewel ik geen geboren reiziger ben, vind ik het idee dat we zonder al te veel gedoe kunnen verhuizen, heerlijk.
Geen weekenden vol met klusjes en achterstallige dingen
Boodschappen. Naar het winkelcentrum. Vijfhonderd prulletjes afstoffen. Kind naar een feestje brengen en weer halen. Eindelijk een keer de kinderkamers onder handen nemen en de schuur organiseren (zoals elk half jaar). Verjaardag. Weekend voorbij.
Nee, bedankt. We zetten ons op aan de keukentafel, op de schommelbank of naast de houtkachel, drinken koffie -en nog een bakje, en nog een- en bedenken dan wat we gaan doen. Meestal gewoon waar we zin in hebben. Geen haast. Natuurlijk moeten er dingen gedaan worden maar we zijn geen slaven van onze spullen.
Geen schoonmaakmarathons
Voorbij zijn de weekenden waarop ik bijna niets anders deed dan opruimen, organiseren, schoonmaken. Ik weet echt niet hoe we het voor elkaar kregen als je bedenkt dat het alleen de man en ik waren in een huisje van 80 m2.
Geen stress
De een is er gevoeliger voor dan de andere maar ik heb absoluut een lage tolerantie voor ‘gedoe’. Of het nu gaat om administratie die ik moet doen, spullen die om me heen nutteloos liggen te wezen, huishoudelijk werk dat gedaan moet worden, verplichtingen die moeten worden nagekomen: het is me gauw te veel.
Met een minimalistisch huis en leven, weet ik dat de rommel zo is opgeruimd en de administratie zo gedaan. Ik heb geen zorgen over of we na de 26e nog wel boodschappen kunnen doen voor het salaris weer komt, over roodstanden, kredieten etc.
Geen obsessie over dingen die ik wil hebben
Sommige mensen…. ze hebben het ene nog niet aangeschaft en ontvangen of ze beginnen alweer over het volgende. Dopaminejunkies, verslaafd aan de rush die een aankoop met zich meebrengt (niet het bezitten van het ding, maar de verwachting). Altijd rennend naar die stip aan de horizon die ‘alles bezitten wat je nodig hebt’ is. Nog een handig dingetje. Nog een kussenhoesje. Nog een kast om de spullen in op te bergen. Een iets groter tv-scherm. Een slaapkamer meer….. Nee, bedankt. Als ik iets nodig heb, koop ik het maar dat gebeurt niet wekelijks, zelfs niet maandelijks.
Geen keuzestress
Welke handtas bij deze schoenen? Welke outfit? Welke beker voor mijn koffie? Welke smaak thee? Welke tv moet ik kopen? Welke kleur voor mijn nieuwe tapijt? Welke oogschaduw?
Uff da, wat een gedoe. Nee, bedankt. Ik heb een paar standaard outfits, standaard maaltijden, zes dezelfde koffiemokken, alleen zwarte tassen en schoenen, altijd dezelfde make up, geen televisie, geen matchende interieurdingen…. en ik vind dat heerlijk.
Ik heb geen grote ambities en zie het nut niet van doelen maar ik weet wel wat ik wil. En dat is een aangenaam leven hebben met mijn man en kinderen, gezond blijven, in de natuur zijn, goed eten, mooie muziek luisteren, dingen doen die we leuk vinden. Niet heel ambitieus, nee, maar waarom zou ik dat willen zijn? Bovendien, is precies dat niet wat heel veel mensen proberen te bereiken, maar dan met een dure auto onder de kont, in een duur huis, met nog meer comfort, nog meer spullen? Tevredenheid zit hem niet in een aantal spullen maar in het besluit dat te zijn met wat er is.
Ik hoef mezelf niet ‘groen’ te kopen
Voel je je schuldig over je consumptiegedrag? Wel, dan koop je toch gewoon groene spullen? Zero waste dingetjes? Biologische kleding? Vegan make up? Water- en stroombesparende gadgets? Een zuiniger koelkast? Een electrische auto? Lol.
Voor het milieu zit er niet zo veel verschil in groene of niet groene consumptie. Het groenste is gebruiken wat je hebt, kopen wat er al is en vooral: dingen niet nodig hebben. Gegreenwashte spullen zijn echt niet ‘goed’ voor het milieu en kopen bij de kringloop wat je eigenlijk niet nodig hebt, is ook verspilling in mijn ogen. Niet dat ik dat nooit doe, maar ik geef mezelf ook geen vrijbrief om maar te kopen wat ik wil omdat het tweedehands is.
Ruzie met mijn liefje
Geld en stress en spullen zijn denk ik de belangrijkste redenen waarom mensen ruzie maken. Kijk maar eens hoe mensen elkaar het leven zuur kunnen maken om een schilderijtje of een ketting bij een scheiding of overlijden. Maar ook in het dagelijks leven reageren we stress vaak af juist op degenen met wie we het allerminst ruzie willen hebben. Zo zonde!
Door minimalisme en een eenvoudiger leven hebben we de taken kunnen verdelen op een manier die bij ons past en stress hebben we eigenlijk nooit. We geven weinig uit dus er blijft geld over. Van de mensen die zeggen dat af en toe een goede ruzie ‘nodig’ is, begrijpen we beiden niets. Als er wel eens iets in de weg zit tussen ons, vinden we dat allebei vreselijk.
Geen vakantie nodig
In plaats van altijd je volgende vakantie te plannen, maak voor jezelf een leven waar je geen vakantie van hoeft.
Ik vind het een geweldige quote. Ja, we willen graag weer eens iets meer zien van Noorwegen maar ik hoef niet weg om mijn eigen leven te ontlopen. Er is een reden dat mensen zo graag naar de leegte gaan. Kleine basic stacaravans of hyttes, eenvoudige boerderijtjes, strakke hotelkamers, uitgestrekte stranden… we houden van ‘leegte’. Van niets te hoeven doen, behalve wat boodschappen doen, zonnen, lekker lang buiten zitten…. zonder opgejaagd te worden door al onze spullen.
Dat leven kan je thuis ook hebben. Ja, het palmenstrand of de gotische kerken zal je erbij moeten verzinnen maar waarom zo veel moeite doen om je huis te ontlopen, die paar weken in een jaar dat je er echt van kan genieten? Wel, omdat al die overdaad, niets is om van te genieten, denk ik.
Vakantie is leuk…. op zich. Maar hoe veel van ons lopen eerst weken te stressen waarheen en accommodaties te vergelijken, dagen te stressen over wat in te pakken, uren te stressen over hoe alles in de auto moet, een dag in de stressfile heen, wat stress op de plek van bestemming, met lood in de schoenen weer terug in file en dan nog drie dagen gedoe om alles weer op zijn plek te zetten, te wassen etc….
Dan kan je dat geld beter gebruiken voor een opruimcoach en een profi schoonmaakteam zodat je heel het jaar met plezier in je huis bent. Heb je nog flink wat over om een paar keer uit eten te gaan, een museum te bezoeken en een paar mooie planten voor je tuin te kopen.
Minder spullen, minder problemen. Het is gewoon zo.
Minimalisme is simpel en toch ook weer niet. Eenvoudig maar complex. Was het maar zo simpel als in het boek van Marie Kondo: je ruimt danshariet je hele huis in een dag, weekend of week en je leeft nog lang, gelukkig en goed georganiseerd.
Ik vind minimalistisch leven per saldo vele malen aangenamer dan een ‘standaard’ leven. Of, het leven dat ik velen zie leven: met stress van het werk in combinatie met kinderen, het altijd meer willen (grotere huizen, een nieuwere auto, meer spullen en vakanties om de lasten die die dingen met zich meebrengen te ontlopen), leningen en de kop in het zand voor de gevolgen en kwetsbaarheid, ondertussen consumerend als ware morgen de winkels leeg.
Minimalisme is lastiger op het eerste gezicht. Wat voorbeelden:
In plaats van drie keer per week naar de winkel te gaan en altijd twee keer meer te kopen dan gepland, kan je besluiten nog maar eenmaal per week te gaan en je strikt aan je lijstje te houden. Dit vereist planning, dus je zal een half uurtje vrij moeten maken om je voorraden te checken, een globale planning te maken voor je maaltijden en overige boodschappen.
Het betaalt zich echter terug omdat etenstijd soepeler verloopt, je niet te veel of te weinig hebt gekocht (dus geen verspilling of last-minute winkelsessie) en je meer overzicht hebt over wat je in huis hebt.
Je kan lukraak kinderkleding kopen (vooral in de uitverkoop en bij budgetwinkels). Dat lijkt slim, maar dan heb je vermoedelijk te veel van het een, te weinig van het ander en veel ongedragen spullen aan het einde van het seizoen.
Daarbij kan je je kleine kind zichzelf niet laten aankleden want dan krijg je zulke taferelen 😀
Nee hoor, dat is prima. Maar niet als er naar school moet worden gegaan. Dan zijn een stapel neutrale broeken of leggings, tig paar dezelfde sokken, wat vrolijke shirtjes en een paar simpele vestjes ideaal: alles kan worden gecombineerd en je kleuter kan zich zonder gevaar zelf aankleden 🙂
Dat vereist iets meer planning en je moet een flink deel van al die leuke (goedkope) kleding laten hangen maar dat betaalt zich dubbel en dwars terug.
Stoppen met kopen zonder plan en stoppen met scrollen zonder doel, is lastig. Zonder dergelijke afleiding, ben je opeens nogal op jezelf aangewezen. Wat ga je dan doen? We zijn zo ontwend om tijd door te brengen met onszelf, onze eigen gedachten.
Contemplatie, introspectie: haast vergeten noodzaken voor een goed leven maar elk leeg moment vullen we met de smartphone, televisie, winkelen of desnoods reclamefolders. Ik denk dat je meer tot jezelf komt, jezelf beter begrijpt en je leven met meer intentie leeft als je meer tijd met jezelf doorbrengt.
Je miskopen en oude meuk -materieel en geestelijk- wegdoen, is soms lastig en confronterend. Het is soms makkelijker jezelf voor de gek te houden en te denken dat je al die miskopen wel gaat dragen, gebruiken of opmaken. Maar als je jezelf er eenmaal mee hebt geconfronteerd en de dingen weggedaan die jou niets brengen, is je leven vele malen lichter.
Je overbodige spullen wegdoen, is maar een facet van een eenvoudiger leven maar naar mijn idee wel het belangrijkste: in een huis zonder rommel, is je hoofd helderder en worden je echte behoeften duidelijker. Ik denk dat dit ‘uitstraalt’ naar andere gebieden van je leven: zo veel mensen die beginnen met ontrommelen, gaan gezonder leven, anders kijken naar werken, naar hypotheken en schulden, naar wat ze echt willen in het leven.
Het is een lastig proces, maar wat er aan de andere kant ligt, is mooier.
Je leven vereenvoudigen is in eerste instantie complex maar dat is blijven leven zoals je leeft, evenzogoed.
Je huis opruimen is lastig, in de rotzooi blijven leven ook. Kopen met intentie en al het andere laten liggen is lastig, maar te veel spullen en te weinig geld zijn lastiger. Je schulden aflossen is pijnlijk, maar ze afgelost hebben is zo’n opluchting. Je afvragen of je wel op het goede pad bent is confronterend, maar leven in lijn met je eigen waarden, is zo veel beter dan een pingpongballetje blijven.
Het voelt nog altijd als winter. En zo ziet het er ook uit! Maar als je goed kijkt zie je de onmiskenbare tekenen van de vroege lente: narcissen piepen boven het gras uit, bij de ‘buren’ lopen allemaal kleine lammetjes, de scholeksters zijn sinds twee weken weer terug en van het weekend zag ik een paar witte kwikstaartjes. Ik geloof het weerbericht niet maar volgende week zouden de temperaturen hoger dan vijf graden moeten worden en de wolken ruimte maken voor de zon. Woohoo!
En dat zou fijn zijn, want over twee weken komen mijn broertje en zijn gezin. Dat betekent opeens zes man extra over de vloer. Heksenketel galore, maar we kijken er allemaal heel erg naar uit. Nog even bekijken hoe we dat logistiek gezien gaan aanpakken maar dat komt wel goed.
Ondertussen gaat mijn niets-kopen maand goed. Ik heb tot heden niets gekocht. Wel voor de kinderen, maar dat is omdat ze de gewoonte hebben om uit hun schoenen en kleding te groeien, iets dat inherent is aan kinderen. Het zij zo.
Ik heb ook absoluut geen zin om dingen te kopen voor mezelf.
Soms denk ik wel dat ik iets wil…. Een mooi tapijt, een houten apothekerskast vol met potten met kruiden en oude boeken, een stapel mooie jurken van topvintage, een hysterische kroonluchter voor boven de tafel: ik kan van alles verzinnen. (niet dat ik het anders zou gaan kopen….)
Om dan te zeggen: ‘nee, ik wil het niet, ik mag het niet’ dat helpt niet. Wat wel helpt is mezelf eraan herinneren waarom ik niets wilde kopen:
Ik wil niet dat adverteerders, influencers en mensen met een meer instagrambaar leven dan het mijne, in mijn hoofd komen wonen en me vertellen dat het me aan iets ontbreekt. Want dat is niet zo.
Ik prefereer de rust dat een ‘leeg’ huis en een simpele garderobe me brengen boven alle mooie dingen die ik erin zou kunnen zetten. Dingen die stuk voor stuk tijd, geld en aandacht kosten.
Alles wat ik koop, is eigenlijk het me onterecht toe-eigenen van iets dat niet voor mij is. Ik heb al flink meer dan mijn ‘fair share’, zoals de meesten van ons eerstewereldbewoners. Het enige dat ik nu nodig heb is zonneschijn, eigenlijk 😀
Nee, ik wil echt. helemaal. niets.
Het ‘waarom’ achter de wens.
Waarom wil je iets? Omdat het zo goed staat bij een ander? Omdat iets er mooi uitziet op een foto? Omdat het leuk lijkt, totdat je zelf degene bent die de boel met wassen, poetsen, sorteren, organiseren, aanschaffen…. Omdat je verteld wordt dat je minder bent dan de rest als je X, Y of Z niet hebt?
Als je ‘nee’ zegt tegen het ene (bijvoorbeeld meer spullen), zeg je ‘ja’ tegen andere dingen: rust in je hoofd, meer geld op bankrekening, (dus) meer vrijheid.
(het klinkt heel stom om ‘ja’ tegen iets te zeggen, bedenk ik me nu ik het opschrijf)
Ik houd ervan om zelf te verzinnen wat ik wil in het leven. Ik heb nooit verlangd naar een grote auto, een groot en duur huis. Ik ben nooit ook maar een seconde jaloers geweest op mensen die ‘het allemaal hebben’. Iedereen kan zien hoe nep dat is. Ik wil me ook niet druk hoeven maken over het moeten behouden van al die zogenaamde rijkdom.
Als je intens blij kan worden van mooie ijspegels, de voetstappen van je geliefde op de trap of ’s avonds sterren kijken bij een brandende vuurkorf dan weet je ook dat je niet heel veel meer nodig hebt om gelukkig te zijn en zeker niet nog een paar schoenen, een hip nieuw bankstel of crème die belooft in twee weken zeven jaar van je gezicht te halen.
Gisteren kocht ik samen met mijn zoon nieuwe kleding voor hem. Hij is overal uitgegroeid en vraagt ook eigenlijk nooit iets voor zichzelf. Dat we dan zonder na te denken een nagenoeg nieuwe garderobe kopen (een hoodie, twee t-shirts, twee broeken, sneakers en een baseballjas), dat maakt me echt blij. Daar ben ik enorm dankbaar voor. Maar het is ook zo leuk, omdat hij die dingen daadwerkelijk nodig heeft.
Ik kijk bewust niet naar alle Toffe Mensen van social media. Ja, naar een handjevol mensen die ook minimalistisch leven. Natuurlijk kan dat ook weer verkeerde dingen uitlokken, maar ik prefereer mensen die minimalisme als levensstijl zien, boven de mensen die er in de eerste plaats van een esthetisch iets van maken.
Wat je heel de dag hoort, kijkt, ziet, doet en opzoekt, dat is wat er in je hoofd gaat zitten.
Kies wijs waar je je mee omringt. Als mensen niet beïnvloed zouden worden door reclame, werd het ook niet gemaakt.
De toekomst is ongewis maar we kunnen ons wel een beetje een voorstelling maken van hoe het eruit zal zien. Een massaal ontwaken, een wereldwijd besef dat hoe we het nu doen niet langer kan en iedereen ‘terug naar de natuur’ of op zijn minst naar een simpeler leven met minder ‘herrie’: ik zie het niet gebeuren. In tegendeel.
Het is iets dat ik probeer naast me neer te leggen maar keer op keer wakker in worden in een wereld die winst belangrijker vindt dan welzijn, die vertelt dat windmolens de weg naar een groen paradijs op aarde zijn waarin we alles kunnen blijven doen wat we deden maar dan CO2 neutraal en waarin mensen tegenwoordig nog een app nodig hebben om te onthouden dat ze water moeten drinken is niet aangenaam en biedt weinig hoop op een spoedige ommekeer naar een evenwichtiger maatschappij. Het maakt me niet vrolijk, eerlijk gezegd.
Mensen worden steeds afhankelijker van hun schermen. In de klas van mijn dochter van zeven, is zij doorgaans de enige die niet kiest voor ‘werken op de chromebook’ maar voor weven, tekenen of lezen. Mensen schijnen 188 minuten per dag met hun smartphone voor hun gezicht te zitten.
Mensen kunnen steeds minder zelf en zijn steeds meer afhankelijk van externe diensten om hun alledaagse behoeften te vervullen. Door tijdgebrek? Dat kan best zo zijn, maar als je je smartphone verwisselt voor een minder interessante beltelefoon, houd je drie uur over op een dag. Tijd genoeg om te koken, je huis schoon te houden, met je kinderen te praten, een wandeling te maken en te mediteren, bijvoorbeeld. Om te leven met intentie.
Het is makkelijk om op de automatische piloot te leven. Een eenvoudig leven is niet makkelijk. Je moet constant weerstand bieden aan de enorme overvloed die ons aangeboden wordt en omringt, hierbij geniepig gebruik makend van de evolutionaire patronen in ons brein die ons angstig maken voor buitensluiting uit de groep en onveiligheid, en hongerig naar vet, zout en zoet.
Ik zag een goede video van Austin Williams waarin hij zegt dat de toekomst zal zijn verdeeld in mensen die met intentie leven, en mensen die zonder intentie leven. Niet dat hij nu de wijsheid in pacht heeft, maar ikzelf denk dat hij daar gelijk in heeft 🙂
Zoals alle tegenstellingen de laatste twee decennia zijn vergroot, zal ook deze tegenstelling alleen maar duidelijker worden.
Er zijn mensen die gewoon, als een pacman, ophappen wat voor hen verschijnt. Lekker makkelijk. Het maakt niet uit wat een rommel het is (van McDonalds tot Rihanna en van Uber Eats tot Temptation Island). De keuze in rommel is eindeloos en de rommel is rijkelijk voorhanden. Rupsje Nooitgenoeg. Leven zonder intentie.
En er zijn mensen die kieskeurig zijn. Mensen die leven met intentie. Mensen die het leven willen vormgeven op hun eigen manier en hun eigen voorwaarden. Dat wordt vermoedelijk steeds lastiger… Maar alleen al omdat we geen pacmans willen zijn en de Way of the Pacman nooit echt tevreden zal maken, is het de moeite absoluut waard.
We zouden haast vergeten dat we ingesteld zijn op een leven zonder al die gekkigheid. We zijn wel in drie generaties volkomen vergeten hoe dan, maar zelfs in ons eigen toch redelijk simpele leven kan ik wel stellen dat we minstens 75% van de dingen die we bezitten en een best deel van het eten dat we eten, absoluut niet nodig hebben om te overleven en zelfs niet om goed te leven.
We moeten stoppen ons te laten verleiden en beïnvloeden door onze telefoons. Terug naar de basis. Naar de natuur. Niet door in een grot te gaan wonen of zelfs de illusie te koesteren zelfvoorzienend te kunnen leven maar door onze telefoons weg te leggen en weer eens oog te hebben voor de wereld om ons heen. Door te bedenken wat ons gelukkig maakt en daar naar te leven.
Niemand heeft telefoon scrollen – televisie kijken – onze meuk voor de 50e keer organiseren in betere systemen die ook niet werken – hersenloos klikken op winkelwebsites en rondlopen in de action op zoek naar iets om te kopen in zijn lijstje met dingen waar ie gelukkig van wordt. En toch doen we het allemaal alsof ons leven ervan afhangt. Niet ten gunste van, maar ten koste van die dingen die wel op het lijstje staan.
In een steeds gekkere wereld, is het steeds belangrijker om ‘bij jezelf’ te blijven. Om niet mee te gaan met de massa, je niet te laten be-influencen, om weerstand te bieden tegen de schermen, de verlokkingen en het comfort en gemak, dat met een grotere prijs komt dan we ons realiseren.
Simpel & Minimalistisch Leven 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.