Categorie: bewustwording

ZO lang? Ja, in de herfst van 2009 kwam ik in aanraking met dit destijds obscure concept en ik was meteen ‘verkocht’. Het gaat met ups en downs maar de algehele tendens is toch dat ik me steeds minder gehecht voel aan spullen, steeds minder materiele zaken nodig denk te hebben om mezelf te vertellen wie ik ben en ik steeds minder wensen heb die vervuld kunnen worden door euro’s of kronen naar een andere bankrekening over te schrijven.

Maar, de dingen die me zo duidelijk zijn….

We hebben echt maar heel weinig nodig om goed te leven

Ook al leven we relatief eenvoudig, de overvloed en luxe waarin we leven is enorm. *klik* en het wordt warm in huis, *klik* en we hebben voor heel weinig een paar leuke jurkjes voor de meisjes en warm douchen wat tot de jaren vijftig ofzo maar voor enkeling was weggelegd, is nu zo gewoon als in de tobbe gaan honderd jaar geleden was.

Wat heb ik nodig? Wat warme of luchtige kleding, goede schoenen en jas, natuurlijk eten, schoon water, koffie (ja, nodig), een warm bed en verder niet heel veel. De rest is decoratie. De meeste mensen streven naar deze mate van tevredenheid door heel hun leven spullen te wensen, kopen, verzamelen, onderhouden, organiseren…. terwijl het geheim in tevreden zijn met wat je hebt, zit in simpelweg tevreden zijn met wat je hebt.

Je spullen maken je niet tot wie je bent

Kruidenboeken maken me geen kruidenvrouw net zo min als een boekenkast vol highbrowboeken me geleerd maken. Hardloopschoenen maken me niet sportief en cocktailjurken in de kast maken me niet gewenst op dure feestjes.

De dingen die ik bezit, zijn gereedschappen die handig zijn voor wie ik ben, nu. Niet voor wie ik was of wil zijn. Ik ben gewoon tevreden met weinig.

Kleding blijft een manier van mezelf uitdrukken voor me. Ik houd het simpel en heb weinig behoefte meer aan meer variatie maar in een spijkerbroek met een gestreepte trui zou ik me wel echt ongemakkelijk voelen, bijvoorbeeld. Maar, die luxe hebben we nog. En dat mag 🙂

Minimalisme gaat in fases en met vallen en opstaan

Dertien jaar om de rommel te verzamelen en de slechte gewoontes aan te leren, dertien jaar om er weer vanaf te komen. Er waren periodes waarin ik meer had in mijn leven, maar daarna kwam er altijd weer een periode van (nog) minder dan voorheen. Zo ook nu.

Wat is eenvoudiger? Koken in bulk en maaltijden invriezen of elke dag een simpel en vers gerecht bereiden? Je kleding kopen bij de kringloop en daarvoor eerst vijf keer voor niets binnenlopen of kleding helemaal naar je eigen wensen en maten laten maken zodat je precies hebt wat je nodig hebt? Een kastje met wat handige keukenapparaten, of alle maaltijden bereiden in maximaal vier pannen?

Het ligt eraan. Soms het een, soms het ander.

Minimalisme is een ui

Wat ik vijf jaar geleden nodig meende te hebben, vind ik nu schier overbodig.
En dat is over vijf jaar misschien ook wel zo met wat ik nu nog heb.
Ik heb geen idee hoeveel er in de loop van de tijd is verdwenen en de grootste en makkelijkste dingen, gingen als eerste. Het is nu meer ‘finetunen’ maar alsnog verbaast het me soms dat ik dingen blijf vinden die niet meer nodig zijn.
Dat komt natuurlijk ook omdat ik soms dingen koop, die ik later niet meer nodig heb of die toch niet de uitkomst bieden die ik dacht die ze zouden bieden. En daarom houd ik het zo simpel mogelijk.

Mijn boeken bijvoorbeeld. Kasten vol, hadden we. En dat werden er minder en minder en minder, tot ik er vijf over had. Boeken met mooie plaatjes, die het niet goed doen op een e-reader.

Het idee dat je je hele leven kan ontrommelen in een week, dat geloof ik niet.

Loslaten is goed

We kunnen elke dag weer kiezen hoe we ons leven willen leven. Je kan je leven niet in een dag of een maand of soms zelfs niet in een jaar omgooien maar je kan wel elke dag kleine beslissingen nemen om je leven een bepaalde richting in te sturen en loslaten helpt daarbij. Of het nu gaat om dingen die je geloofde, een politieke voorkeur, een religie, oud zeer uit het verleden, spullen die je geen plezier meer brengen of die niet passen in het leven dat je wil leven maakt niet uit…. Het laten gaan van de dingen die niet meer bij je leven passen, zorgt ervoor dat je het leven kan vormgeven zoals jij dat zelf wil.

Tijd besteden aan spullen is zonde van je tijd

Het is niet zo dat ik nooit mijn tijd verdoe. Deze week was het echt netenweer, dus ik was veel binnen, gezellig met koffie en de laptop. Ik heb niets nodig, dus ik ga me niet lopen ophouden in een winkelcentrum. Och, ik vind het leuk om weer een stukje te typen en weet dat de regen vanzelf weer ophoudt.

Maar, ik hoef mijn tijd niet te besteden aan spullen. Ik heb niets schoon te maken, niets uit te zoeken, niets te organiseren, niets te kopen, niets af te stoffen. En straks is het weekend en dan hebben we daadwerkelijk gewoon twee dagen vrij 🙂 We hoeven er niet op uit om spullen te gaan kopen, geen bergen werk te verzetten die zijn blijven liggen door de weeks, niet de zolder opnieuw in te delen enzovoort.

Niet iedereen is geïnteresseerd in je rare manier van leven

Ik zie zo vaak bij mensen dat de sleutel tot een simpeler, minder druk, minder duur leven zou liggen in het stoppen met kopen en beginnen met ontrommelen…. maar dat willen ze echt niet van me horen als ze er nog niet aan toe zijn.

Een vriendin van me klaagt geregeld over hoe het leven zo duur is, maar tegelijkertijd zie ik daar enorm veel voedselverspilling en kom ik haar tegen bij de winkels laat ze me altijd blij haar nieuwe -niet echt noodzakelijke- aankopen zien. Drinken we koffie in de tuin dan staan de deur open en de warmtepomp op 22.

Echter, voor haar is ‘leven met minder’ iets totaal…. onvatbaars, want haar leven is zoals het is. Nou ja, prima toch?

En de buitenwacht hoeft je ook niet te begrijpen.

Nu heb ik daar nooit erg wakker van gelegen, ik ga liever mijn eigen gang dan dat ik me wat aantrek van wat anderen daarvan vinden en ik begrijp dat andere mensen dat moeilijker vinden, maar toch: het is jouw leven en jij bepaalt wat daarin thuis hoort, en wat niet.

‘Oh wat zonde’ zeggen mensen als je vertelt dat je x, y of z weggeeft. ‘Maar dat was heel duur!’ ‘Dat heb je vast nog een keer nodig’ en ‘Tante Marietje zou het heel erg vinden dat je haar servies op marktplaats zette’. Ja, und? De emoties die anderen op jou projecteren, daarvan hoef je je niets aan te trekken. Jij bepaalt ook niet wat anderen wel of niet moeten kopen of houden.

Als mensen eenmaal weten dat je een beetje excentriek bent, accepteren ze je gekkigheid ook veel eerder dan wanneer je probeert het de buitenwacht altijd maar naar de zin te maken.

Focussen op wat te houden, vereenvoudigt het proces aanzienlijk

Toen ik begon met opruimen, was er zo veel dat zonder twijfel weg kon. Een tafeltje. Rare ronde kussens voor de bank. Knuffeldieren. Boeken. Babykleding en babyspullen. Kleding die ik niet droeg en accessoires die ik niet gebruikte. Maar daarna werd het lastiger.

Ik herinner me ingelijste trouwfoto’s. Die doe je niet zo maar weg, toch? Toen ik het echter omdraaide en me afvroeg: ‘wil ik deze houden?’ was het antwoord een duidelijke nee. Want ik hoef je die foto’s niet op te hangen om me te herinneren aan het feit dat ik getrouwd ben. Het is alleen maar weer meer om af te stoffen. De foto’s heb ik nog, de lijsten al jaren niet meer.

Bedenken wat je wilt houden, is veel simpeler dan bedenken wat je weg wil doen, omdat je hersens zo in elkaar zitten dat je altijd wel een reden verzint om iets te behouden.

Eenvoudiger is eigenlijk altijd beter

Als ik twijfel hoe ik iets aan moet pakken, is de meest eenvoudige oplossing altijd de beste. Eenvoudiger eten is beter voor je lichaam. Eenvoudiger kleding is makkelijker dan keuze uit tien verschillende soorten outfits. Als ik me afvraag hoe ik op een email moet reageren, is een eenvoudige reactie, van maximaal twee alinea’s doorgaans het beste. Alleen eten kopen dat ik 100% ga opeten, is het eenvoudigst, en goedkoopst.

Het is gewoon heerlijk om door een winkel te kopen en immuun te zijn voor alle mooie dingen

Dat is gewoon een nog fijnere ‘rush’ dan die van iets moois kopen: in een boekwinkel vol boeken, mooie pennen en opschrijfboeken zijn en weten: ik heb niets nodig en sterker nog: ik wil niet eens mijn geld uitgeven aan wat hier ligt. Om vervolgens met lege handen naar buiten te lopen.

Ik ga soms met mijn dochters naar het winkelcentrum. Vinden ze leuk. En natuurlijk zien ze dan soms mooie dingen. En dan zeg ik: ‘we gaan naar huis, als je het over een paar dagen nog steeds wil mag je het kopen van je eigen geld’. Nooit dat ze het er nog over hebben. Ik leer ze dat ze kunnen kijken naar de mooie dingen zoals de bloemen bij de bloemist en de mooie kaarten bij de boekwinkel maar dat we ze niet hoeven kopen om ervan te genieten. En dat beseffen ze wonderbaarlijk goed.

Hoe minder je hebt, hoe minder kwetsbaar je bent

Er is niet heel veel waar ik om geef. Ik geef om mijn man en kinderen, die zijn alles voor me. Verder heb ik niet heel veel dat me kan worden afgenomen en dat geeft me een groot gevoel van vrijheid. Ik ben niet gebonden aan een koophuis, aan een dure levensstijl, al te veel luxe of andere statussymbolen. En dat is het belangrijkste. Ik zou liever in een caravan wonen, dan in een vrijstaande villa met de bijbehorende levensstijl.

Na veertien jaar, denk ik niet dat ik ooit nog terug zal keren naar een ‘normale’ levensstijl. Ik kan nog steeds genieten van iets kopen en ik zal absoluut nog wel eens een miskoop doen. Maar mijn leven is wat ik ervan maak. Ik heb niet overal invloed op, maar ik hoef me ook niet te laten meeslepen, of mijn bezittingen te laten bepalen wat ik doe of laat.

Met minimalisme leef ik absoluut mijn mooiste leven.