Mentale sh’t en het verleden declutteren

Zonnetje, briesje, koffie met deugsojamelk, vrijdag… wat heerlijk. Het huis is netjes en een lang weekend staat voor de deur. Ik bedacht dat ik me eigenlijk altijd wel goed voelde -een paar echt lamlendige dagen daargelaten- maar sinds ik de knoop doorhakte om mijn ouders voorlopig op afstand te houden, is er zo veel meer licht in mijn bestaan.

Dat klinkt lekker dramatisch maar zo voelt het! Ik heb mijn broertje ‘terug’ nadat we allebei flink wat tropenjaren hebben gehad met verhuizingen, emigratie, vier kinderen in zeven jaar en hij de laatste paar jaar nog de zorg voor mijn ouders erbij ook.

Mijn moeder stuurde me een bericht. Ze had geconcludeerd dat de afgelopen tien, vijftien jaren goede jaren waren geweest, dat ze niet weet waarom wij ‘opeens’ boos zijn en dat ze ons toch altijd hebben laten meedelen in de goede dingen in hun leven. Ze hoopt dat we er snel overheen zijn en dat alles weer wordt zoals het was.

Ik wist niet wat ik moest zeggen dus ik typte drie A4’tjes vol. Ik heb geprobeerd geen verwijten te maken. Ik heb gezegd we allebei niet (meer) boos zijn. Allebei hebben we geen wrok of wraakgevoelens jegens hen.

Ik heb geschreven dat toen we uit Nederland terugkwamen, ik me afvroeg waarom ik me in hemelsnaam zo lang zo heb laten behandelen en dat dat een kettingreactie in gang zette bij mij en later bij mijn broer.

Ik heb gezegd dat ik terug zou willen gaan en dat meisje van negen en haar broertje van drie, vier jaar zou willen omhelzen en zeggen dat het niet waar was. Dat alles goed komt.
Dat haar vader zulke dingen zegt omdat hij zelf eindeloos onzeker en machteloos is.
Dat ze haar broertje moet beschermen, in plaats van boos op hem zijn omdat hij ogenschijnlijk nooit iets fout kan doen terwijl zij de bliksemafleider lijkt te zijn voor al zijn frustraties.
Dat ze geen verkeerd karakter heeft maar dat iemand die zichzelf prijst om zijn ‘bijtende sarcasme’ zoals het in zijn persoonlijkheidstest stond en zijn machteloosheid afreageert op kleine meisjes, dat wel heeft.
Dat wij ook eindeloos verdraagzaam, behulpzaam en loyaal naar hen zijn geweest en hen ook altijd hebben geholpen. Ondanks dat er altijd kritiek was, altijd commentaar, altijd negativiteit, altijd zich vasthaken in een opmerking, een oude koe, in iets dat hem -centrum van het universum als ie is- niet beviel.
Dat wij altijd hebben gezegd dat we hun ‘presence‘ willen, niet hun ‘presents‘.
Dat die dozen Lego weinig betekenen, maar dat ie meerdere keren (wel, altijd) op zijn telefoon zat als de kinderen de kaarsjes op de taart uitbliezen, wel. Verjaardagen die we uitstelden zodat zij erbij konden zijn.
Dat we zeker dankbaar zijn voor de goede dingen.
Dat we dankbaar zijn voor het perfecte voorbeeld van hoe het niet moet.
Dat er zeker wel weer contact kan zijn in de toekomst maar niet op de oude manier.

Dat was eergisteren. Ik ben benieuwd of ik nog iets hoor maar voor nu is het goed. Het is niet langer ons probleem dat hij alleen negativiteit wil zoeken, vinden en verspreiden of dat zij eraan blijft hangen en alles wat er gebeurde liever vergeet dan dat ze er ook verantwoordelijkheid voor neemt. Prima. Niet mijn aapjes, niet mijn circus.

Ik lees nu over o.a. vooroudertrauma’s en ik weet niet wat voor trauma zich bij hem heeft opgehoopt. Het is ook niet aan mij om dat te onderzoeken. Ik weet wel dat wij het niet doorgeven aan onze kinderen, hoewel we ongetwijfeld onze eigen fouten maken. Fouten die ik in het verleden maakte, probeer ik recht te zetten.

Mijn gedachten zijn kalmer. Ik ben gestopt met alcohol drinken en het kostte me geen enkele moeite. Ik lach meer en voel meer nu ik het gevoel heb dat er een zware last van m’n schouders is afgevallen. Een last waarvan ik eigenlijk niet eens bewust merkte, dat ik hem met me meedroeg. Ik was al echt een gelukkig mens maar nu lijkt er gewoon een extra zon te schijnen, ofzo. De dingen kosten minder moeite….

Al met al, hoe best tumultueus de laatste maanden ook waren (in mijn hoofd dan, verder gebeurt hier geen ruk ;)), aan de andere kant ligt iets heel moois.