Normaal zijn en eenvoudig leven.

Zo lang ik me kan herinneren, heb ik me anders gevoeld dan anderen. Niet dat ik weet hoe andere mensen zich voelen, ik kon er alleen niet zo mee overweg, zoals de meesten zijn. Ik had nooit het gevoel ergens bij te horen.

Ik begreep nooit hoe mensen konden liegen, manipuleren, afbranden, waarom er kinderen waren die niets liever deden dan anderen het leven zuur maken, waarom mensen zo hard schreeuwden terwijl ze, als je ze beter leerde kennen, eigenlijk helemaal niet zo bleken te zijn. De allergrootste schreeuwers, zijn meestal het bangst…. pomtiedom.

Ik had ook meestal niet zo’n behoefte aan andere mensen. Ik speelde vooral met jongens en ook als puber had ik een beste vriend en samen met hem en nog 3, 4 jongens ging ik uit, luisterden we naar metal op bedompte zolderkamers en gingen we naar concerten. Eigenlijk tot we een voor een verkering kregen, gingen werken, verhuisden, trouwden…

Ik was geen tomboy, maar had niets met de meeste meisjes. Gelukkig had ik later wel een paar vriendinnen, die min of meer hetzelfde in het leven stonden als ik maar dan nog waren we nooit standaard vriendinnen die elkaar hun diepste geheimen vertelden ofzo. Ik vond het ook gewoon heerlijk om in mijn eentje over de dijk te wandelen, te gaan skaten, fietsen of een beetje te rommelen, zonder mensen aan mijn hoofd.

Gaandeweg ben ik ook nog meer een einzelgänger geworden dan ik al was en de laatste jaren, heb ik helemaal weinig behoefte om nog ergens bij te passen. En niet alleen dat, ik heb gemerkt wat een bevrijding het is om je eigenlijk niets van anderen aan te trekken. Ik ben ‘a-sociaal’ maar niet ‘aso’. Ik klit niet samen met andere mensen en verplaats me liever in mijn eentje dan in een groep.

Drie jaar geleden zagen we pas echt goed hoe een massa wordt gekweekt. Hoe mensen tegen elkaar opgezet worden. Dat gebeurt natuurlijk al veel langer. Zwart tegen blank, man tegen vrouw, links tegen rechts, democraat tegen republikein, homo tegen hetero, oost tegen west…

We zagen ook duidelijk het verschil tussen de mensen die bij de groep willen horen en de mensen die hun eigen waarheid en waarden trouw blijven.

Neem de mondkapjes. De meeste mensen vonden het onzin maar zetten morrend zo’n ding op hun gezicht ‘omdat ze geen gezeur wilden’. De mensen die weigerden mee te doen aan het circus, werden uitgekotst.

(Gek genoeg ben ik nog nooit zo overtuigd geweest dat ik het juiste deed als toen.)

Een kleine groep was fel overtuigd van het nut maar aangezien ik er nu niemand meer mee zie, denk ik dat het misschien wat minder lekker ‘deugen’ is, als je de enige bent met zo’n ding op je taas.
Want dat is het: ook de mensen die het hardste riepen dat iedereen zich de adem moest benemen voor De Goede Zaak, durven nu niet meer ‘zichzelf en anderen te beschermen’. Omdat ZIJ nu de uitzondering zouden zijn. En dat is eng.

Ja, zo zwaar wegen de principes 😉

En zo is het ook met het kiezen voor een eenvoudiger leven. Het is best lastig om een ander pad in te slaan als iedereen om je heen gewend is aan de meegaande versie van jou.

Vermoedelijk hebben je ‘peers’ en wellicht een flink deel van je familie een soortgelijk leven als jij en als je dan vertelt dat je geen advocaat meer wil zijn maar kunstschilder, niet meer wil werken voor de hypotheek en verhuist naar een bungalow op het platteland of je schulden wil aflossen en dus uit het circus stapt van dure cadeaus, uiterlijke schijn en hoge verwachtingen, dan kan dat tegen wat zere benen zijn.

Niet in de laatste plaats omdat je mensen confronteert met hun eigen meeloperigheid en hun in de ijskast gezette dromen. Met hun wellicht knagende gevoel dat ze niet in overeenstemming met hun hart leven.

Maar dat is minder erg, denk ik, dan gevangen blijven in een leven dat knelt aan alle kanten.

Ik heb ook het een en ander te horen gekregen toen ik met mijn man -destijds zeeman- ging samenwonen toen ik net volwassen was. Toen ik 75% van onze meuk de deur uitdeed. Toen ik stopte met werken. Toen we verhuisden naar Noorwegen. Toen we een derde en vierde kind kregen.

Maar, je weet wie het zegt…

Luister niet naar kritiek van mensen die je ook niet om advies zou vragen.

Volg je eigen weg.

In plaats van je met alle geweld te willen voegen naar de eisen van deze maatschappij, is het uiteindelijk altijd beter je eigen keuzes te omarmen. Ook als dat betekent dat je helemaal geen kunstschilder wil zijn zoals je halve familie, maar advocaat ergens op de Zuidas 😉 (daar rekent karma wel mee af, maar dan heb je in elk geval gedaan waar je hart lag, toch? :D)

Ook als dat betekent dat mensen je misachtend aankijken omdat jij niet meedoet met de gezichtsmaskers en de massahysterie.

Ook als dat betekent dat je financieel minder ruimte krijgt en je bepaalde dingen moet laten, met gefronste blikken van je familie en vrienden tot gevolg.

Ook als dat betekent dat mensen opmerkingen maken, je dingen noemen en woorden in de mond leggen. Indelen in groepjes en etiketteren: armoedzaaier, vrek, wappie, complotdenker, betweter, wegloper, extreem rechtse, klimaatontkenner, religekkie, stinkhippie, kakker.

Ook als dat betekent dat je vrienden, niet je vrienden blijken.

Als je je ouders ‘teleurstelt’, omdat je geen gebruik maakt van de kansen die ze jou gegeven hebben omdat je hart elders ligt.

Wat is het ergste? Dat mensen dingen tegen je zeggen? Dat mensen dingen over je zeggen? Dat je afkeuren wat je doet en vinden dat je ‘normaal’ moet doen?

Het went vanzelf. En na een tijdje is het een grote bevrijding om niet meer onder het juk van de ‘normaalheid’ te lopen.

Goede veranderingen zijn nooit gekomen uit ‘de meerderheid’ en ‘normaalheid’. Een leven leven dat anderen voor je hebben bepaald, leidt nooit tot voldoening.