Buy Nothing en het waarom achter wensen.

Het voelt nog altijd als winter. En zo ziet het er ook uit! Maar als je goed kijkt zie je de onmiskenbare tekenen van de vroege lente: narcissen piepen boven het gras uit, bij de ‘buren’ lopen allemaal kleine lammetjes, de scholeksters zijn sinds twee weken weer terug en van het weekend zag ik een paar witte kwikstaartjes. Ik geloof het weerbericht niet maar volgende week zouden de temperaturen hoger dan vijf graden moeten worden en de wolken ruimte maken voor de zon. Woohoo!

En dat zou fijn zijn, want over twee weken komen mijn broertje en zijn gezin. Dat betekent opeens zes man extra over de vloer. Heksenketel galore, maar we kijken er allemaal heel erg naar uit. Nog even bekijken hoe we dat logistiek gezien gaan aanpakken maar dat komt wel goed.

Ondertussen gaat mijn niets-kopen maand goed. Ik heb tot heden niets gekocht. Wel voor de kinderen, maar dat is omdat ze de gewoonte hebben om uit hun schoenen en kleding te groeien, iets dat inherent is aan kinderen. Het zij zo.

Ik heb ook absoluut geen zin om dingen te kopen voor mezelf.

Soms denk ik wel dat ik iets wil…. Een mooi tapijt, een houten apothekerskast vol met potten met kruiden en oude boeken, een stapel mooie jurken van topvintage, een hysterische kroonluchter voor boven de tafel: ik kan van alles verzinnen. (niet dat ik het anders zou gaan kopen….)

Om dan te zeggen: ‘nee, ik wil het niet, ik mag het niet’ dat helpt niet. Wat wel helpt is mezelf eraan herinneren waarom ik niets wilde kopen:

• Ik wil niet dat adverteerders, influencers en mensen met een meer instagrambaar leven dan het mijne, in mijn hoofd komen wonen en me vertellen dat het me aan iets ontbreekt. Want dat is niet zo.
• Ik prefereer de rust dat een ‘leeg’ huis en een simpele garderobe me brengen boven alle mooie dingen die ik erin zou kunnen zetten. Dingen die stuk voor stuk tijd, geld en aandacht kosten.
• Alles wat ik koop, is eigenlijk het me onterecht toe-eigenen van iets dat niet voor mij is. Ik heb al flink meer dan mijn ‘fair share’, zoals de meesten van ons eerstewereldbewoners. Het enige dat ik nu nodig heb is zonneschijn, eigenlijk 😀

Nee, ik wil echt. helemaal. niets.

Het ‘waarom’ achter de wens.

Waarom wil je iets? Omdat het zo goed staat bij een ander? Omdat iets er mooi uitziet op een foto? Omdat het leuk lijkt, totdat je zelf degene bent die de boel met wassen, poetsen, sorteren, organiseren, aanschaffen…. Omdat je verteld wordt dat je minder bent dan de rest als je X, Y of Z niet hebt?

Als je ‘nee’ zegt tegen het ene (bijvoorbeeld meer spullen), zeg je ‘ja’ tegen andere dingen: rust in je hoofd, meer geld op bankrekening, (dus) meer vrijheid.

(het klinkt heel stom om ‘ja’ tegen iets te zeggen, bedenk ik me nu ik het opschrijf)

Ik houd ervan om zelf te verzinnen wat ik wil in het leven. Ik heb nooit verlangd naar een grote auto, een groot en duur huis. Ik ben nooit ook maar een seconde jaloers geweest op mensen die ‘het allemaal hebben’. Iedereen kan zien hoe nep dat is. Ik wil me ook niet druk hoeven maken over het moeten behouden van al die zogenaamde rijkdom.

Als je intens blij kan worden van mooie ijspegels, de voetstappen van je geliefde op de trap of ’s avonds sterren kijken bij een brandende vuurkorf dan weet je ook dat je niet heel veel meer nodig hebt om gelukkig te zijn en zeker niet nog een paar schoenen, een hip nieuw bankstel of crème die belooft in twee weken zeven jaar van je gezicht te halen.

Gisteren kocht ik samen met mijn zoon nieuwe kleding voor hem. Hij is overal uitgegroeid en vraagt ook eigenlijk nooit iets voor zichzelf. Dat we dan zonder na te denken een nagenoeg nieuwe garderobe kopen (een hoodie, twee t-shirts, twee broeken, sneakers en een baseballjas), dat maakt me echt blij. Daar ben ik enorm dankbaar voor. Maar het is ook zo leuk, omdat hij die dingen daadwerkelijk nodig heeft.

Ik kijk bewust niet naar alle Toffe Mensen van social media. Ja, naar een handjevol mensen die ook minimalistisch leven. Natuurlijk kan dat ook weer verkeerde dingen uitlokken, maar ik prefereer mensen die minimalisme als levensstijl zien, boven de mensen die er in de eerste plaats van een esthetisch iets van maken.

Wat je heel de dag hoort, kijkt, ziet, doet en opzoekt, dat is wat er in je hoofd gaat zitten.

Kies wijs waar je je mee omringt. Als mensen niet beïnvloed zouden worden door reclame, werd het ook niet gemaakt.