Bewust en onbewust: zuinig leven heeft de toekomst.

De toekomst is ongewis maar we kunnen ons wel een beetje een voorstelling maken van hoe het eruit zal zien. Een massaal ontwaken, een wereldwijd besef dat hoe we het nu doen niet langer kan en iedereen ‘terug naar de natuur’ of op zijn minst naar een simpeler leven met minder ‘herrie’: ik zie het niet gebeuren. In tegendeel.

Het is iets dat ik probeer naast me neer te leggen maar keer op keer wakker in worden in een wereld die winst belangrijker vindt dan welzijn, die vertelt dat windmolens de weg naar een groen paradijs op aarde zijn waarin we alles kunnen blijven doen wat we deden maar dan CO2 neutraal en waarin mensen tegenwoordig nog een app nodig hebben om te onthouden dat ze water moeten drinken is niet aangenaam en biedt weinig hoop op een spoedige ommekeer naar een evenwichtiger maatschappij. Het maakt me niet vrolijk, eerlijk gezegd.

Mensen worden steeds afhankelijker van hun schermen. In de klas van mijn dochter van zeven, is zij doorgaans de enige die niet kiest voor ‘werken op de chromebook’ maar voor weven, tekenen of lezen. Mensen schijnen 188 minuten per dag met hun smartphone voor hun gezicht te zitten.

Mensen kunnen steeds minder zelf en zijn steeds meer afhankelijk van externe diensten om hun alledaagse behoeften te vervullen. Door tijdgebrek? Dat kan best zo zijn, maar als je je smartphone verwisselt voor een minder interessante beltelefoon, houd je drie uur over op een dag. Tijd genoeg om te koken, je huis schoon te houden, met je kinderen te praten, een wandeling te maken en te mediteren, bijvoorbeeld. Om te leven met intentie.

Het is makkelijk om op de automatische piloot te leven. Een eenvoudig leven is niet makkelijk. Je moet constant weerstand bieden aan de enorme overvloed die ons aangeboden wordt en omringt, hierbij geniepig gebruik makend van de evolutionaire patronen in ons brein die ons angstig maken voor buitensluiting uit de groep en onveiligheid, en hongerig naar vet, zout en zoet.

Ik zag een goede video van Austin Williams waarin hij zegt dat de toekomst zal zijn verdeeld in mensen die met intentie leven, en mensen die zonder intentie leven. Niet dat hij nu de wijsheid in pacht heeft, maar ikzelf denk dat hij daar gelijk in heeft 🙂

Zoals alle tegenstellingen de laatste twee decennia zijn vergroot, zal ook deze tegenstelling alleen maar duidelijker worden.

Er zijn mensen die gewoon, als een pacman, ophappen wat voor hen verschijnt. Lekker makkelijk. Het maakt niet uit wat een rommel het is (van McDonalds tot Rihanna en van Uber Eats tot Temptation Island). De keuze in rommel is eindeloos en de rommel is rijkelijk voorhanden. Rupsje Nooitgenoeg. Leven zonder intentie.

En er zijn mensen die kieskeurig zijn. Mensen die leven met intentie. Mensen die het leven willen vormgeven op hun eigen manier en hun eigen voorwaarden. Dat wordt vermoedelijk steeds lastiger… Maar alleen al omdat we geen pacmans willen zijn en de Way of the Pacman nooit echt tevreden zal maken, is het de moeite absoluut waard.

We zouden haast vergeten dat we ingesteld zijn op een leven zonder al die gekkigheid. We zijn wel in drie generaties volkomen vergeten hoe dan, maar zelfs in ons eigen toch redelijk simpele leven kan ik wel stellen dat we minstens 75% van de dingen die we bezitten en een best deel van het eten dat we eten, absoluut niet nodig hebben om te overleven en zelfs niet om goed te leven.

We moeten stoppen ons te laten verleiden en beïnvloeden door onze telefoons. Terug naar de basis. Naar de natuur. Niet door in een grot te gaan wonen of zelfs de illusie te koesteren zelfvoorzienend te kunnen leven maar door onze telefoons weg te leggen en weer eens oog te hebben voor de wereld om ons heen. Door te bedenken wat ons gelukkig maakt en daar naar te leven.

Niemand heeft telefoon scrollen – televisie kijken – onze meuk voor de 50e keer organiseren in betere systemen die ook niet werken – hersenloos klikken op winkelwebsites en rondlopen in de action op zoek naar iets om te kopen in zijn lijstje met dingen waar ie gelukkig van wordt. En toch doen we het allemaal alsof ons leven ervan afhangt. Niet ten gunste van, maar ten koste van die dingen die wel op het lijstje staan.

In een steeds gekkere wereld, is het steeds belangrijker om ‘bij jezelf’ te blijven. Om niet mee te gaan met de massa, je niet te laten be-influencen, om weerstand te bieden tegen de schermen, de verlokkingen en het comfort en gemak, dat met een grotere prijs komt dan we ons realiseren.